Φωτό: Charlie Μakkos
Λέγομαι Ανδρέας Κωνσταντίνου. Είμαι 25 χρόνων. Εχω σπουδάσει Κοινωνική Εργασία στο Ηράκλειο της Κρήτης και τώρα βρίσκομαι στο δεύτερο έτος στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Εχω μια μικρότερη αδερφή, τη Ζήνα που τη λατρεύω και τη θαυμάζω.
Στη ζωή μου έχω ασχοληθεί με αρκετά πράγματα που αγαπώ. Υπήρξα πολλά χρόνια κατασκηνωτής στην αρχή και αργότερα στέλεχος σε κατασκηνώσεις. Η κατασκήνωση είναι ένα μέρος στο οποίο καλείσαι να συμβιώσεις, να συνυπάρξεις με κόσμο διαφορετικών ηλικιών και πιστεύω πως η εμπειρία είναι ασύγκριτη. Αγαπώ πολύ τα παιδιά. Εχω εργαστεί ως ανιματέρ στον τομέα της δημιουργικής απασχόλησης των παιδιών και έκανα την πρακτική μου άσκηση ως εκπαιδευόμενος κοινωνικός λειτουργός στο Ελληνικό Παιδικό Χωριό, στο Φίλυρο Θεσσαλονίκης.
Το θέατρο είναι κάτι που με γοήτευε από παιδί. Στάθηκα τυχερός επειδή οι γονείς μου το αγαπούσαν εξίσου πολύ και με πήγαιναν σε παραστάσεις από μικρό. Είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω σε διάφορα θεατρικά εργαστήρια, αποκτώντας έτσι κάποια σκηνική εμπειρία. Σαν σταθμό στην ενασχόλησή μου με το θέατρο θεωρώ τη γνωριμία μου με τον Αντώνη Διαμαντή και αργότερα τη συμμετοχή μου στην ομάδα «Οmma Studio» στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου ήρθα σε επαφή με μια πολύ ουσιαστική, βαθύτερη και εμπνευσμένη προσέγγιση της θεατρικής πράξης μέσα από πολλή και κοπιαστική δουλειά σε καθημερινή βάση. Στα τρία χρόνια που υπήρξα μέλος της συγκεκριμένης ομάδας πήρα μέρος σε έξι παραστάσεις θεάτρου και θεάτρου δρόμου. Στην Ελλάδα, την Κύπρο, το Ιράν και την Ινδία, ενώ παρακολούθησα σεμινάρια κινησιολογίας από τον Φερνάντο Μόντες (Κολομβία) και τη φωνολόγο Τατιάνα Γιάρος (Ρωσία).
Κάποια χρόνια μετά, δίνω εξετάσεις, περνάω στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου πραγματώνοντας ένα όνειρό μου, να σπουδάσω θέατρο. Αυτή τη στιγμή, όντας στο δεύτερο έτος της σχολής, αισθάνομαι πολύ τυχερός. Αφενός λόγω της δυνατότητάς μου να φοιτώ σε μια πολύ καλή σχολή και αφετέρου επειδή έχω δίπλα μου ταλαντούχους συμφοιτητές που αγαπώ και εμπιστεύομαι ως ανθρώπους και ως καλλιτέχνες. Μπορώ να πω ότι ακολούθησα το θέατρο ενστικτωδώς, βρίσκοντας σ' αυτό ένα τεράστιο μέσο έκφρασης της ανθρώπινης ψυχής.
Τον Νίκο Περάκη τον συνάντησα τυχαία μέσω μιας κοινής μας φίλης, σε ένα εστιατόριο. Μου ζήτησε να πάω στην οντισιόν που γινόταν για το κάστινγκ της «Ψυχραιμίας». Ενας από τους κεντρικούς ήρωες της ταινίας είναι Κρητικός. Λόγω καταγωγής και συνεπώς βιωμάτων και ακουσμάτων (η μητέρα μου είναι Ηρακλιώτισσα και ο παππούς μου από το Σκαλάνι), ήμουν σε θέση να μιλήσω την κρητική τοπολαλιά. Μια εβδομάδα μετά, ο Περάκης επικοινώνησε μαζί μου και μετά από μια συνάντηση που είχαμε μου πρότεινε να συμμετάσχω στην ταινία. Η εμπειρία των γυρισμάτων υπήρξε ωραία και η ατμόσφαιρα φιλική και ευχάριστη παρά τις δυσκολίες, όπως για παράδειγμα τον καύσωνα του καλοκαιριού που πέρασε ή τις πολλές ώρες δουλειάς.
Τα πράγματα στην ζωή μου βαίνουν μέχρι στιγμής καλώς. Εχω μπροστά μου δυο ακόμη δημιουργικά χρόνια σαν σπουδαστής, θα προσπαθήσω να τα περάσω όμορφα και παραγωγικά, κάνοντας πράγματα που μου αρέσουν κοντά σε ανθρώπους που αγαπώ.
