Το εναρκτήριο πλάνο του «Εarth» είναι μια ιδιότυπη Αποκάλυψη: ένας πλανήτης που προκαλεί το δέος μας, λες και είναι η πρώτη φορά που τον βλέπουμε. Σαν πιονιέροι μιας οδύσσειας του διαστήματος, οι ντοκιμαντερίστες του BBC θα αποβιβαστούν χωρίς δισταγμό στον πλανήτη Γη και θα καταγράψουν τη μεγάλη περιπέτεια της επιβίωσης με παρθένο μάτι - ίσως εκεί να έγκειται το μεγαλύτερο επίτευγμά τους. Από το ψύχος της Ανταρκτικής στην έρημο Καλαχάρι, η κάμερα παρακολουθεί τις τελετουργίες της φύσης με την υπομονή ενός ηδονοβλεψία, ενώ το voice over σχολιάζει με τον αφοπλιστικό αυθορμητισμό ενός μικρού παιδιού.

Αργά ή γρήγορα, θα υποψιαστούμε ότι αυτός ο πλανήτης προκαλεί το δέος μας ακριβώς για τον αντίθετο λόγο: επειδή νιώθουμε ότι είναι η τελευταία φορά που τον βλέπουμε. Στα κάδρα του «Εarth» το ανθρώπινο είδος μοιάζει να έχει υποστεί έκλειψη, αφού προηγουμένως έχει ενεργοποιήσει ανεπανόρθωτα μια καταστροφική αλυσιδωτή αντίδραση. Γι αυτό και, σε καθέναν από τους μικρούς αφηγηματικούς κύκλους της ταινίας, μια απροσδιόριστη θεωρία του χάους παρασύρει σαν ντόμινο τις οικογένειες του ζωικού βασιλείου και τοποθετεί την επιβίωσή τους σε τεντωμένο σχοινί. Η συνέχιση της μεγάλης περιπέτειας τίθεται υπό αίρεση και εμείς διαισθανόμαστε ολοένα και περισσότερο ότι το «Εarth» δεν έχει σκοπό να αποτυπώσει έναν αέναο κύκλο, αλλά να αιχμαλωτίσει σε φιλμ εικόνες που παρέρχονται αμετάκλητα.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ