«Η Εισβολή» είναι η τέταρτη ταινία που βασίζεται στο θρυλικό βιβλίο επιστημονικής φαντασίας του Τζακ Φίνεϊ με τίτλο «Τhe Body Snatchers» το οποίο γράφτηκε το 1954 για να γίνει αμέσως κλασικό. Και είναι με διαφορά η χειρότερη...

Με μικρές παραλλαγές στην υπόθεση και το φινάλε, όλες οι ταινίες που βασίστηκαν στο βιβλίο του Φίνεϊ κατάφεραν να αποτυπώσουν την παράνοια της εποχής τους μεταφέροντας σε σκεπτόμενη απλή κινηματογραφική γλώσσα το τέλος του κόσμου (όπως τον ξέραμε). Η ταινία του Ντον Σίνγκελ (1956) αναφερόταν στον Μακαρθισμό, το instant classic του Φίλιπ Κάουφμαν του 1973 στρεφόταν προς τις πιο σκοτεινές απολήξεις του Γουότεργκεϊτ, το ριμέικ του Εμπελ Φεράρα από το 1993 ήταν μία παραβολή για τα θύματα που είχε αφήσει πίσω του το AIDS.

Η «Εισβολή» είναι σαφές ότι μιλάει για το Ιράκ και την τρομολαγνεία των ημερών μας. Οσο σαφές είναι ότι της έχει αφαιρεθεί «σκέψη» για να της προστεθεί «δράση» (με τη σκηνοθετική επιμέλεια των αδερφών Γουατσόφσκι που μισθώθηκαν για να σώσουν -και καλά- το πρότζεκτ). Και ενώ ο Χιρσμπίγκελ (θυμηθείτε τη χειρουργικά ακριβή «Πτώση» του για τις τελευταίες μέρες του Χίτλερ) στην πρώτη του αμερικάνικη απόπειρα υπογράφει μέσα από μία κλειστοφοβική ατμόσφαιρα ένα ανησυχητικό μανιφέστο κοινωνικής «αφύπνισης» για τα 00s, λίγο μετά τη μέση η ταινία του αλλάζει ρυθμό για να ισοπεδωθεί σε ένα ακόμη ανέμπνευστο b-movie με εξωγήινους. Που απλά κόστισε λίγο παραπάνω...

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ