Τι είναι αυτό που απομένει και κρατά δυο ανθρώπους κοντά μετά από σαράντα πέντε χρόνια έρωτα και κοινής συμβίωσης; Δεν είναι ο σαρκικός πόθος που μοιραία φθίνει. Ούτε η αρχική χημεία που αναπόφευκτα έχει υποχωρήσει. Είναι οι μνήμες που μοιράζονται οι δυο αυτοί άνθρωποι από κοινού. Το ίδιο παρελθόν, τα ίδια βιώματα, οι ίδιες αναφορές από τις οποίες αποκτά περισσότερο νόημα το παρόν τους. Τι γίνεται όμως όταν κάποια μέρα όλα αυτά σβηστούν απότομα; Οταν μια αρρώστια αρχίζει και επιδρά ανεπανόρθωτα στην αχανή δεξαμενή του μυαλού που φυλά μέσα της τη μνήμη; Τι συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος απολέσει το παρελθόν του και όλα τα γνωρίσματα που τον χαρακτήρισαν; Σημαίνει ότι παύει να υπάρχει; Τι συμβαίνει όταν αδυνατεί να αναγνωρίσει πλέον το πρόσωπο του συντρόφου του; Σημαίνει ότι εκείνος δεν υπήρξε ποτέ;
Στο ανέλπιστα καλό σκηνοθετικό ντεμπούτο της Σάρα Πόλεϊ, τα παραπάνω ερωτήματα έρχονται να γίνουν μικροί κόμποι στο λαιμό. Βασισμένη στην ιστορία «Τhe Bear Came Over The Μountain» της συγγραφέως Αλισον Μουνρό, η 28χρονη ηθοποιός δεν ξεκίνησε να κάνει άλλο ένα τυπικό ιατρικό δράμα, χτισμένο γύρω από την πραγματικότητα μιας ανίατης ασθένειας. Η νόσος του Αλτσχάιμερ είναι μόνο η αφορμή για ένα ευρύτερο σκεπτικό πάνω στις μυστήριες λειτουργίες του εγκεφάλου. Ακόμη περισσότερο, η ταινία γίνεται μια πανέμορφη σπουδή επάνω στην επιμονή και την καρτερικότητα της ανθρώπινης αγάπης, όπως εκδηλώνεται εδώ ανάμεσα σε μια γυναίκα, που μέρα με τη μέρα χάνεται, και σε έναν άντρα που υπομένει στωικά τη σταδιακή εξαφάνισή της. Επειδή δεν μπορεί να την εμποδίσει...
Παρά τη δικαιολογημένη απειρία της πίσω από την κάμερα, η Πόλεϊ επιδεικνύει αξιέπαινη εγκράτεια ως σκηνοθέτις. Ο συναισθηματικός χείμαρρος πίσω από τη μελαγχολική ιστορία που βάλθηκε να διηγηθεί δεν την παρασύρει στιγμή. Η συγκινησιακή φόρτιση πηγάζει αβίαστη. Τα πάντα υπόκεινται σε ένα αίσθημα ήρεμης θλίψης, όμοιο με αυτό που επιδεικνύει η (υπέροχη) Τζούλι Κρίστι, καθώς συνειδητοποιεί ολοένα και εντονότερα ότι το μυαλό της την εγκαταλείπει. Κι είναι αυτό ακριβώς το αίσθημα που σου ραγίζει ήσυχα την καρδιά, σε τούτο το χαμηλόφωνα οδυνηρό και ευγενές φιλμ.
ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ
