«Είναι αδύνατον να μη σκέφτεσαι τίποτα»: η ρήση που αποφασίζει να εικονογραφήσει ο Ερίκ Ρομέρ στην πρώτη από τις «Κωμωδίες Και Παροιμίες» του, τόσο αυτονόητη ώστε καταντά αινιγματική, φωτίζεται έξοχα από την «επιπόλαιη» δράση του φιλμ. Η Αν επιθυμεί μία ακαθόριστη ελευθερία αλλά τελικά δεν ξέρει τι θέλει, ο Φρανσουά ερωτεύεται σαν να φορά ένα ξένο κοστούμι, η Λούσι εκτοξεύει τον αυθορμητισμό της αλλά η φωνή της χάνεται στην έρημο. Και όλοι μαζί εξουθενώνονται αλλά δεν μπορούν παρά να επανεξετάζουν τα ίδια τους τα κίνητρα, αλλά τους είναι αδύνατο να απαλλαγούν από τους εαυτούς τους.

Χτισμένη συνειδητά μέσα στα τόσο γνώριμα σταυροδρόμια του τυχαίου, η κωμωδία σε μινόρε του Ρομέρ προσπαθεί να συλλάβει σε φευγαλέες εκφράσεις όσα δεν μπορούν να ειπωθούν ή απλώς χάνονται στους δαιδάλους της σκέψης.

Αυτά που λέγονται στη «Γυναίκα Του Αεροπόρου» υποκαθιστούν περισσότερο την απούσα μουσική, παίζοντας τον ρόλο ενός μελωδικού αντιπερισπασμού, από την «αλήθεια» των χαρακτήρων, μέχρι το μοναδικό τραγούδι του ανοιχτού φινάλε: «Το Παρίσι με αποπλάνησε» εξομολογείται η Αριέλ Ντομπάλ, και είναι αδύνατον τελικά να μη σκεφτείς το ίδιο για τις ταινίες του Ρομέρ. Τις τόσο πραγματικές που συχνά γίνονται αβάσταχτες, όπως είχε παρατηρήσει ο μαθητής του Χρήστος Βακαλόπουλος.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ