Ενα βράδυ ο Εμίλιο Εστεβέζ ονειρεύτηκε τον τρόπο να χαρίσει στην πενιχρή σκηνοθετική του καριέρα την αξιοπρέπεια που θεωρούσε ότι της άξιζε, επιχειρώντας να γυρίσει τη μεγάλη αμερικανική ταινία της χρονιάς.
Το πρωί ξύπνησε, τηλεφώνησε σε καμιά εικοσαριά φίλους και έκπτωτους σταρ του Χόλιγουντ. Σκαρφίστηκε μια ιστορία - άλλοθι, που να δίνει στο φιλμ το απαραίτητο βάρος, και τους έπεισε να συμμετάσχουν σε ένα μίνι έπος που θα προσπαθούσε να αντιγράψει τα πολυφωνικά μωσαϊκά του Ρόμπερτ Αλτμαν. Κρίμα μοναχά που το αποτέλεσμα μοιάζει με μακροσκελές επεισόδιο του «Πλοίου Της Αγάπης» (αν υποθέταμε ότι έριχνε για λίγο άγκυρα στη στεριά) ή με ετεροχρονισμένη ταινία καταστροφής του 70 (με τη διαφορά ότι το πληθωρικό καστ δεν βρίσκεται εδώ εγκλωβισμένο στον «Πύργο Της Κολάσεως», αλλά σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο).
Δεν είναι, εντούτοις, το κουραστικό πηγαινέλα τόσων επωνύμων που κάνει την ταινία να μοιάζει, στα δικά μου τουλάχιστον μάτια, σχεδόν αφόρητη. Είναι το βουνό από κοινοτοπίες κάτω από το οποίο βρίσκεται θαμμένη. Οι πάμφτωχες υποπλοκές που κωλυσιεργούν μέχρι την κορύφωση του φινάλε. Οι ψευτο-υποψιασμένοι διάλογοι που ξεστομίζονται με πομπώδες ύφος. Οι φαιδρές συνδιαλλαγές μεταξύ των χαρακτήρων, που κινούνται ανάμεσα στο υποφερτό (το επεισόδιο του Κρίστιαν Σλέιτερ με τους αλλοδαπούς υπαλλήλους του) και το απλώς ανυπόφορο (ο Αστον Κούτσερ που ταϊζει LSD δυο νεαρούς υπό τους ήχους του -έλεος- «White Rabbit» των Jefferson Αirplane).
Ασφαλώς και οι προθέσεις του Εστεβέζ είναι σεβαστές. Ασφαλώς και ο άνθρωπος ξέρει πώς να οργανώνει ένα πλάνο της προκοπής ή να δίνει σωστές οδηγίες στους άφθονους ηθοποιούς του. Υπάρχει όμως κάτι ενοχλητικά γεροντικό και στημένο σε αυτό το δευτεροκλασάτο δράμα, που προσπαθεί να υποστηρίξει ένα ισχνό πρόσχημα πλοκής με ένα συνεχές επισκεπτήριο διασημοτήτων και μια υποψία μηνύματος. Σε επίπεδο σύλληψης και σοβαροφάνειας, το «Βobby» ίσως να είναι και το φετινό «Crash»: ένα δασκαλίστικο σινεμά συνταγής που μυρίζει ναφθαλίνη και λαχτάρα για Οσκαρ.
ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ
Οι ευγενείς προθέσεις δεν διασώζουν ένα φιλμ που μοιάζει με ατέλειωτη πασαρέλα διασήμων και είναι διαποτισμένο από έναν παιδιάστικο φιλελευθερισμό.
