Ισως φταίει η αδυναμία μου στο σινεμά του φανταστικού. Ισως πάλι, ο εθισμός μου στον Τζακ Σπάροου του Ντεπ, ο οποίος κάνει αναιμικό κάθε επιθετικό προσδιορισμό που δοκιμάζεις για να εκτιμήσεις την ερμηνεία του.

Η αλήθεια είναι πως, ό,τι κι αν φταίει, αυτή η συνέχεια του μοναδικού επιτυχημένου, πειρατικού έπους της νεότερης κινηματογραφικής Ιστορίας, με συνεπήρε. Παρά το μπερδεμένο (αλλά όχι άνευ περιεχομένου, αλά «Σεντούκι Του Νεκρού») σενάριο, τη σχεδόν τρίωρη διάρκειά και τα πολλαπλά φινάλε (υπάρχει και ένα επιπλέον, αμέσως μετά τους... ατελείωτους τίτλους τέλους, ως δώρο). Με συγκίνησε με το θάρρος του να αντικρίσει, από την πρώτη κιόλας σκηνή του, το θάνατο και -χωρίς να χάσει το χιούμορ του- να τον ακολουθήσει ως μόνο δρόμο για το κλείσιμο του κύκλου: έως το σημείο επαφής του τέλους με την αρχή. Εκεί όπου ο Τζακ ετοιμάζεται για ένα ακόμα ταξίδι, με τον ίδιο πάντα προορισμό: την αθανασία που χωρά σε, έστω λίγα, λεπτά πραγματικής ελευθερίας. Με αποστόμωσε με το κατάλευκο και άχρονο υπερπέραν που σκαρφίστηκε για την πρώτη σεκάνς του Ντεπ, και όσα αναπάντεχα διαδραματίζονται στη σκηνή ανθολογίας της ναυμαχίας - βαλς των δύο πλοίων. Και, ναι, με ενθουσίασε με τις μετά-φεμινιστικές ιδέες, την ακούραστη λατρεία του για τη διαφορετικότητα και τον τρόπο που εξελίσσει τους αθεράπευτα ατελείς και επαναστάτες ήρωές του.

ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ