Είναι περιττό να μείνει κανείς σε οποιαδήποτε λεπτομέρεια δεν κάνει τον Ομηρo την καλύτερη ταινία του Κωνσταντίνου Γιάνναρη (ειδικά μπροστά στην πρωτόγονη αυθεντικότητα του Από Την Ακρη Της Πόλης και το διάχυτο συναισθηματικό πλούτο του Δεκαπενταύγoυστoυ), όταν η δύναμή της, η φιλοσοφία της και ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται ένα από τα πιο «ανοιχτά» και καυτά θέματα των δύο τελευταίων δεκαετιών για τη χώρα μας -αλλά και ολόκληρο τον κόσμο- εκρήγνυνται στην οθόνη σ' ένα οδοιπορικό που φέρνει μνήμες από action movie, αρχαία τραγωδία κι ένα παραμύθι για ενήλικα παιδιά.

Και φυσικά είναι περιττό (έως και αστείο) να ασχοληθεί κανείς με την μικροαστική συμπεριφορά που του επεφύλαξε το ελληνικό κοινό, το οποίο για ακόμη μία φορά προτίμησε να ενδυναμώσει την κατάρα που το ίδιο έχει προκαλέσει: να αδυνατεί να κατανοήσει έστω και πρωταρχικά τη σημασία της Τέχνης, η οποία δεν είναι να παίρνει θέση ή να ξεχωρίζει τους καλούς από τους κακούς, αλλά να τολμά να δείξει όσα η τηλεόραση και τα τριτοκοσμικά ρεπορτάζ της προτιμούν να κρύβουν προς όφελος της κοινωνικής αφασίας του έθνους! Τα υπόλοιπα είναι (χρωστούμενη) κινηματογραφική ιστορία.