Τρεις διαφορετικές ιστορίες με ήρωες αστυνόμους και μοιραίες γυναίκες της Αμαρτωλής Πόλης.
Οι ταινίες που προορίζονται να μείνουν στην ιστορία ξεχωρίζουν εξαρχής - λόγω της αποδοχής τους από το κοινό, της εξύμνησής τους από τους κριτικούς ή, ακόμα πιο σημαντικά, εξαιτίας της επανάστασης που επιφέρουν με την εμφάνισή τους στη μεγάλη οθόνη. Η Αμαρτωλή Πόλη είναι μία από αυτές, καθώς χαίρει των δύο πρώτων κριτηρίων κι επιβεβαιώνει πως υπάρχει ακόμα χώρος για κινηματογραφικές επαναστάσεις σε μια εποχή που μοιάζει να έχουν ειπωθεί τα πάντα. Δημιούργημα της φαντασίας του Φρανκ Μίλερ και έργο ζωής του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ (υπογράφει παραγωγή, σκηνοθεσία, φωτογραφία, μοντάζ, μουσική, μείξη ηχητικών εφέ, επιμέλεια οπτικών εφέ, χειρισμό κάμερας), δεν αποτελεί μόνο μια σπάνια συλλογή από σταρ, αλλά και μια ταινία που, από φέτος και στο εξής, θα αποτελέσει κινηματογραφικό σημείο αναφοράς, τεχνικό όσο και καλλιτεχνικό ορόσημο. Κάθε πλάνο είναι κι ένα «χειρόγραφο» παράθυρο κόμικς, κάθε ατάκα κλασική στιγμή ανθολογίας. Ισως σε ορισμένους φανεί κενή «ρεαλισμού» και υπερφορτωμένη από αυτές τις ατάκες και τα στιλιζαρισμένα πλάνα. Ετσι, όμως, δεν είναι ο κόσμος των κόμικς; Ο ήρωας που, παρά τις αδυναμίες του, θαυμάζουμε κι αγαπάμε, ο απόλυτος κακός με τις υπερφυσικές δυνάμεις που λατρεύουμε να μισούμε, η femme fatale που παρασύρει τα θύματά της στην καταστροφή. Δεν είναι όλα αυτά αρχέγονα στοιχεία ενός ξεχωριστού κόσμου από τον οποίο το παγκόσμιο σινεμά έχει κατά συρροή δανειστεί- και κλέψει;
Εδώ, οι δυο κόσμοι συναντώνται και συνυπάρχουν για πρώτη φορά τόσο ιδανικά και τόσο ισορροπημένα. Ενα αυθεντικό κινηματογραφικό κόμικς, τρεις παράλληλες ιστορίες γεμάτες με μυθολογικές αναφορές, ψυχολογικούς συμβολισμούς, μακάβριο χιούμορ, βία τόσο υπερβολική που χάνει κάθε στοιχείο σοκαριστικού ρεαλισμού και μια απαράμιλλη οπτικοακουστική αισθητική. Η επιστροφή στην πραγματικότητα μοιάζει τόσο πεζή μετά τους τίτλους του τέλους...
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΝΔΡΕΑΚΟΥ
