Προσπαθώντας να λύσει τα ξόρκια που το μεταμόρφωσαν σε γριά, ένα δεκαοχτάχρονο κορίτσι ξεκινά ένα επικίνδυνο και μαγικό ταξίδι.
Είναι αδύνατο να συνοψίσει κανείς αυτό το ξέφρενο και ολότελα απρόβλεπτο όχημα παιδικής ταινίας που ξεκινά ως παραμύθι για να ολοκληρωθεί ως μια σύνθετη αλληγορία επάνω στη φθορά του χρόνου, την απειλή του πολέμου και τη δύναμη της αγάπης. Αναγνωρίζει, εντούτοις, εύκολα μέσα του την ίδια ιστορία ενηλικίωσης και αυτογνωσίας την οποία φαίνεται να διανύουν επαναληπτικά οι ήρωες των ταινιών του Μιγιαζάκι. Ολομόναχοι στο μυητικό τους ταξίδι, εισδύοντας σ' ένα απόκοσμο και υπερφυσικό σύμπαν, μαθαίνουν να ζουν με τους φόβους που τρέφουν και τους προσωπικούς δαίμονες που κουβαλούν.
Οπως στο Ταξίδι Στη Χώρα Των Θαυμάτων, έτσι κι εδώ, ο Μιγιαζάκι διαλέγει μια άναρχη και ασύντακτη διαδρομή, δημιουργώντας σταδιακά μια αφηγηματική δίνη μέσα στην οποία κινδυνεύουν διαρκώς να χαθούν χαρακτήρες, πλοκή και θεατές μαζί. Οτιδήποτε το φιλμ στερείται σε ιστορία και συνοχή το συμπληρώνει, παρ όλα αυτά, με υπέροχες οπτικές συνθέσεις και εκκεντρικές εμπνεύσεις. Τα πλάνα του επιδεικνύουν μια πλαστικότητα και μια ομορφιά απαράμιλλες για φιλμ κινουμένων σχεδίων, τα σκίτσα φανερώνουν μια θεσπέσια γνώση της ζωγραφικής τέχνης, οι εικόνες βουτούν διαρκώς μέσα σ' ένα παραισθητικό σύννεφο χρωμάτων και σχημάτων. Και ίσως εδώ να ενεδρεύει τελικά η πεμπτουσία του σινεμά που πρεσβεύει ο Μιγιαζάκι: στη γέννηση ενός υπερρεαλιστικού και ονειρικού κόσμου ο οποίος κινείται σε πείσμα κάθε πραγματικότητας και λογικής, όπως το θαυμαστό και φορτωμένο εκπλήξεις κάστρο του τίτλου.
Πέρα από τα γνώριμα στερεότυπα της παιδικής ταινίας, το Κινούμενο Κάστρο παραμένει μια εκθαμβωτική εικονογραφική επίκληση στη φαντασία, την οποία ο δημιουργός στρέφει ως όπλο στον ενήλικο κυνισμό που ελλοχεύει έξω από την αίθουσα.
ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ
