Μια χωρισμένη μητέρα με την πεντάχρονη κόρη της νοικιάζει στοιχειωμένο διαμέρισμα πολυκατοικίας.

Από πολύ νωρίς καταλαβαίνουμε ότι η πόρτα του διαμερίσματος θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η Εβδομη Πύλη Της Κολάσεως. Κάθε τι δείχνει ύποπτο. Τα υδραυλικά θυμίζουν κακόγουστο ανέκδοτο, ο θυρωρός (Πιτ Πόστλθγουεϊτ) φέρεται σαν «κολλητός» του Βελζεβούλη, ο μεσίτης (Τζον Ράιλι) είναι ανεξήγητα εύθυμος, στο ασανσέρ μπαίνεις κάνοντας τον σταυρό σου και βεβαίως υπάρχει και εκείνη η κατάμαυρη «μελανιά» στο... ταβάνι του διαμερίσματος. Αν η Ντάλια (Τζένιφερ Κόνελι) πιστεύει ότι αυτή θα είναι η βάση για το νέο ξεκίνημα της ζωής της, είναι πολύ γελασμένη.

Εκεί όμως που περιμένεις τον λόγο για όλο αυτό το μυστήριο, ο σκηνοθέτης Βάλτερ Σάλες (στην πρώτη αγγλόφωνη ταινία του) δεν δικαιώνει το υλικό του. Αδιαφορεί για ξεκάθαρες απαντήσεις και δεν μπορεί να «βγάλει» τρόμο στην οθόνη. Οταν το Στοιχειωμένο Νερό τελειώνει, εκτός από το ότι δεν είσαι ακριβώς σίγουρος για την σημασία του νερού σε σχέση με το τραυματικό παρελθόν της Ντάλια, ταυτοχρόνως απορείς γιατί δεν τινάχτηκες έστω και μια φορά στο κάθισμά σου. Ισως, επειδή κάθε τι εδώ γίνεται για να εξυπηρετήσει την ατμόσφαιρα, με αποτέλεσμα η πλοκή να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ