H Αννιώ, που ασφυκτιά μέσα στο γάμο της με έναν κατά πολύ μεγαλύτερό της άντρα και από τη νοσταλγία της για το γενέθλιο νησί της, αποφασίζει ένα βράδυ να το σκάσει, με τη βοήθεια ενός νεαρού βοσκού κρυφά ερωτευμένου μαζί της... Η διατήρηση της παπαδιαμαντικής καθαρεύουσας σε αυτή την ελεύθερη προσαρμογή ενός σύντομου διηγήματος του πεζογράφου -εμπλουτισμένη με στοιχεία και από άλλα του έργα- αποδεικνύεται δίκοπο μαχαίρι. Εμποδίζει την άμεση συναισθηματική συμμετοχή του ανεξοικείωτου με τη γλώσσα (και μάλιστα τη νισυριώτικη διάλεκτο) θεατή στο δράμα, φέρνοντάς τον σε αμηχανία μπροστά στο πλήθος των μηνυμάτων που καλείται να ελέγξει. Αφετέρου, όμως, τιμά τη μουσικότητα της παπαδιαμαντικής γλώσσας, πόσο μάλλον έτσι όπως είναι μοιρασμένη σε ποικίλα, ξεχωριστής ηλικίας και φύλου πρόσωπα της νησιώτικης καθημερινότητας. Είναι αυτό ακριβώς το πάθος και η φαντασία της Ελένης Αλεξανδράκη, σε συνδυασμό με τη μαγευτική μουσική, τη φωτογραφία και την αέρινη παρουσία της Ολιας Λαζαρίδου, που απαγορεύει στο σύνολο να βυθιστεί στον ακαδημαϊσμό.
Ρ.Ε.