Αμέσως μετά την επιτυχία τoυ «Τhe Οffice», το «Εxtras» γίνεται για την τηλεοπτική καριέρα του διδύμου Μέρτσαντ και Τζέρβες ό,τι το δύσκολο δεύτερο άλμπουμ μετά το εντυπωσιακό ντεμπούτο ενός μουσικού...
Από τον ΑΝΤΡΕΑ ΚΥΡΚΟ

(2005)Δεν είναι πολλές οι φορές που εμφανίζεται στη σύγχρονη αγγλική τηλεόραση κάτι ικανό να αφήσει έντονο το στίγμα του, όσο οι δυο δημιουργίες της κωμικής ιδιοφυϊας του Ρίκι Τζέρβες και του συνέταιρού του Στίβεν Μέρτσαντ. Μετά από πολλά χρόνια επίπονης προσπάθειας, ο Ρίκι Τζέρβες, αφού δοκίμασε την τύχη του ως ραδιοφωνικός παραγωγός, μέλος ποπ συγκροτήματος των 80s (με μόλις δυο αποτυχημένα singles), μέχρι και μουσικός μάνατζερ χωρίς να καταφέρει πολλά, γνώρισε τον Μέρτσαντ και μαζί δημιούργησαν το αριστουργηματικό «Τhe Οffice». Η έμπνευσή τους μας χάρισε το καθημερινής φιλοσοφίας reality ενός κόσμου αυταρέσκειας και ψευδαισθήσεων στον οποίο ζει ο Ντέιβιντ Μπρέντ, ίσως ο σημαντικότερος τηλεοπτικός χαρακτήρας στην ιστορία της τηλεοπτικής κωμωδίας, από την εποχή του Μπάζιλ Φόλτι στο «Fawlty Τowers».

Μετά την καταξίωση με το «Τhe Οffice», τις βραβεύσεις στα BAFTA, στις Χρυσές Σφαίρες, τα εκατομμύρια πωλήσεις σε DVD, τις θριαμβευτικές stand up comedy εμφανίσεις, οΤζέρβες έγινε η πιο επιτυχημένη κωμική προσωπικότητα της γενιάς του και ένα από τα πιο αυθεντικά κωμικά ταλέντα της εποχής. Η επιτυχία της σειράς στην Αμερική του έφερε προτάσεις για ρόλους σε ταινίες όπως η Συμμορία Των Δώδεκα, οι Πειρατές Της Καραϊβικής και το Μ:Ι 3 τους οποίους απέρριψε για να αφοσιωθεί σε μικρά προσωπικά σχέδια όπως το «Τhe Ricky Gervais Show», μια σειρά από σκετς και αστείες συζητήσεις με αποκλειστική διανομή από το Internet, που έσπασε κάθε ρεκόρ με 300.000 downloads κατά μέσο όρο για καθένα από τα 10 πρώτα επεισόδια.

Οι προσδοκίες ήταν αυξημένες για την επόμενη σεναριακή ιδέα του τρομερού ντουέτου και το «Εxtras» αντιμετώπιζε πολλές απαιτήσεις στις οποίες έπρεπε να ανταποκριθεί. Τα πράγματα όμως σε αυτή την σειρά είναι πολύ διαφορετικά. Ο υπερβολικά εξωστρεφής και ταυτόχρονα απομονωμένος κόσμος του αθεράπευτου entertainer Ντέιβιντ Μπρεντ ανήκει πια στο παρελθόν. Το ψυχαναγκαστικό χιούμορ δίνει τη θέση του στην απόγνωση και τον πικρό ρεαλισμό του Αντι Μίλμαν, όπου το καθημερινό γλυκόπικρο χιούμορ δεν κρύβει επιδειξιμανία αλλά σώζει από το επαγγελματικό και προσωπικό αδιέξοδο.

Στο παρασκήνιο των γυρισμάτων μεγάλων mainstream παραγωγών, ο Αντι Μίλμαν είναι ένας κομπάρσος στο αιώνιο κυνήγι της ατάκας κι ενός οποιουδήποτε ομιλούντα ρόλου. Ο αποτυχημένος ατζέντης του δημιουργεί μόνο εμπόδια και ο μόνος άνθρωπος που είναι κοντά του είναι η Μάγκι, η οποία είναι επαναπαυμένη στην αποτυχία της και αρνείται να ωριμάσει, περιορισμένη σε μια απελπισμένη αναζήτηση του άντρα της ζωής της. Καταδικασμένος πίσω από τους λαμπερούς πρωταγωνιστές των υψηλού προφίλ ταινιών στις οποίες συμμετέχει, ο 43χρονος Αντι αρνείται πεισματικά να δεχθεί την επαγγελματική ιδιότητα του κομπάρσου. Επιμένει πως είναι «κανονικός» ηθοποιός και θα κάνει τα πάντα για την μεγάλη ευκαιρία.

Το καθένα από τα έξι επεισόδια της πρώτης σεζόν, που προβλήθηκαν στο BBC το περασμένο καλοκαίρι, έχει σαν θέμα του το παρασκήνιο μιας διαφορετικής ταινίας. Τα cameos των διάσημων πρωταγωνιστών, που παίζουν τον εαυτό τους, αποφεύγουν τα συνήθη κλισέ τέτοιων εμφανίσεων. Ενας επιδειξιομανής αλλά φοβισμένος Λες Ντένις, ένας νευρωτικός, ψωνισμένος με την επιτυχία Μπεν Στίλερ, ένας σκληρός Σάμιουελ Τζάκσον, μια αθυρόστομη Κέιτ Γουίνσλετ με έμμονη ιδέα την κατάκτηση του Οσκαρ, ένας ηδονοβλεψίας Πάτρικ Στιούαρτ, και ένας Ρος Κεμπ στα όρια της ψυχικής κατάρρευσης είναι οι guest star που αυτοπαρωδούνται σε βαθμό που σπάνια θα έχουμε την ευκαιρία να ξαναδούμε.

Στο σύνολό του, το «Εxtras» σε κάνει να γελάς πραγματικά με μερικές πραγματικά ευρηματικές κωμικές σκηνές μέσα από την αδεξιότητα των χαρακτήρων και τις καλογραμμένες ατάκες. Υπάρχουν όμως και στιγμές που συγκινούν αβίαστα με την αμεσότητα τους, με το τελευταίο επεισόδιο να φέρνει ως και δάκρυα στα μάτια.

Με τον δεύτερο κύκλο να ετοιμάζεται ήδη, το «Εxtras» όχι μόνο δεν επαναπαύεται στη συνταγή και τη φήμη του «Τhe Οffice», αλλά φαίνεται να το ανατρέπει κι έτσι αποφεύγει κάθε απόπειρα σύγκρισης χάρη στην πρωτοτυπία του. Το «Εxtras» έχει τη δύναμη να αλλάξει την άποψή μας για τα όρια της ποιοτικής κωμωδίας. Ακόμα όμως κι αν δεν συμβεί αυτό, δεν θα δείτε ποτέ με το ίδιο μάτι όσους περνούν φευγαλέα μπροστά από την κάμερα ή στέκονται δίπλα στον πρωταγωνιστή στις ταινίες...

Ρίκι Τζέρβες the facts of life

«Δεν υπήρξα ποτέ κομπάρσος. Πολλοί είναι αυτοί που εργάζονται ως κομπάρσοι και νομίζουν ότι κάποτε θα τους ανακαλύψουν, και ο Σπίλμπεργκ θα πει για κοίταξε αυτόν στη λάσπη, παίζει καλά τον πεθαμένο. Αντί να αναζητώ ρόλους, έγραψα έναν για τον εαυτό μου και πήγα κατευθείαν στην κορυφή. Αυτό είναι κάτι που θα σύστηνα σε οποιονδήποτε. Ολα όσα ήθελα να έχω τα απέκτησα: ένα σπίτι να ζω και άφθονη πίτσα.

Ο,τι δεν γράφω και σκηνοθετώ με τον Στίβεν Μέρτσαντ το θεωρώ παρένθεση. Συνεχίζω να απορρίπτω ρόλους για δουλειές άλλων γιατί θέλω να κάνω μόνο πράγματα που μου ανήκουν απόλυτα και να είμαι περήφανος για αυτά. Ισως αυτό να οφείλεται στο ότι ξεκίνησα τόσο αργά στη ζωή μου και μέχρι τα 28 δεν είχα πετύχει τίποτα. Εχω δει πολλούς να πέφτουν γρήγορα, να έχουν μια μικρή επιτυχία και αμέσως να εμφανίζονται σε μεγάλες ταινίες γιατί δεν μπορούν να πιστέψουν την τύχη τους! Οταν μετά το πρώτο επεισόδιο του «Οffice» μου πρότειναν πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια αμερικανική κωμωδία, τους είπα να πάρουν τον Τζον Κιούζακ και νόμιζαν πως είμαι τρελός. Στον κινηματογράφο θα εμφανιστώ σε κανονικό ρόλο μόνο σε ταινία που θα γράψουμε με τον Στίβεν Μέρτσαντ, στην οποία θα έχουμε τον απόλυτο έλεγχο. Οταν ακούστηκε ότι κερδίσαμε τη Χρυσή Σφαίρα και ανεβήκαμε να παραλάβουμε το βραβείο, ο Κλιντ Ιστγουντ γύρισε και ρώτησε κάποιον από το τραπέζι του Who the fuck are they?, το οποίο βρίσκω υπέροχο! Αυτό δεν θα το κατάφερνα αν είχα εμφανιστεί σε ένα σωρό ταινίες.

Είχα πολλά hangover στην ζωή μου, αλλά δεν είμαι και από αυτούς που πίνουν και ξυπνούν σε ένα πλοίο για Αυστραλία! Επίσης δεν σκοπεύω να παντρευτώ, γιατί ο γάμος ωφελεί μόνο για δώρα, αλλά ήδη έχω πολλές τοστιέρες.

Υπάρχουν πολλά πράγματα που μισώ. Δεν μπορώ να περιμένω σε ουρές. Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που μιλούν ασταμάτητα για τον ΑΡΧΟΝΤΑ ΤΩΝ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΩΝ. Αντιπαθώ όσους σφυρίζουν. Και δεν συμπεριφέρομαι έτσι επειδή έγινα ξαφνικά διάσημος. Μια ζωή ένας γκρινιάρης μπάσταρδος ήμουν!».