Μια ασυνήθιστη ληστεία τράπεζας φέρνει αντιμέτωπους έναν πανέξυπνο δράστη και τον αστυνομικό που προσπαθεί να τον σταματήσει.

Δυο πράγματα δεν αφήνει ο Σπάικ Λι για καιρό έξω από τις ταινίες του: το μαύρο χρώμα και το εγώ του. Διόλου τυχαία απόδειξη το Inside Man, τοποθετημένο κάπου ανάμεσα στη μαύρη σάτιρα... και σε ιστορία και ήρωες νουάρ καταγωγής. Η κοινωνικά φορτισμένη πλοκή αφήνει σαν πολιτική διαθήκη ένα γενικής χρήσης μήνυμα (κανείς δεν πλουτίζει νόμιμα) κατά της υποκρισίας των ΗΠΑ της ρεπουμπλικανικής δεξιάς, και όχι μόνο. Ταυτόχρονα, εκθέτει τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας μας -λευκοί και μαύροι - προτιμά να συγχωρεί τα μικρά (ή πιο μεγάλα) εγκλήματά του.

Σέξι η ιδέα στο χαρτί και δεξιοτεχνικά σκηνοθετημένη ώστε να «γεμίζει» την οθόνη: Κι όμως, το Inside Man προσπαθεί περισσότερο απ όσο θα θέλαμε για να πετύχει λιγότερα απ όσα θα μπορούσε. Στην πιο mainstream εξόρμηση της καριέρας του, ο Λι αποδεικνύεται αρκετά πονηρός ώστε να ανοίξει... με τρόπο το μαλακό υπογάστριο της χώρας του, ενώ αξιοποιεί ένα ιδιαίτερα ταλαντούχο καστ. Το λεπτοδουλεμένο, αν και κάπoτε σχηματικό σενάριο παίζει με τις αδιόρατες αποστάσεις καλού και κακού, ηθικής και αλλοτρίωσης, δίκαιου και άδικου στη σύγχρονη Αμερική. Ταυτόχρονα, οι ατακαριστοί διάλογοι, η ιδιότυπη χρήση της μουσικής του ταλαντούχου Τέρενς Μπλάνσαρντ και δύο - τρία σκηνοθετικά κολπάκια προσθέτουν στιλ και μια αλαζονική σπιρτάδα στο όλο εγχείρημα. Αυτά τα ωραία, όμως, όχι μόνο αποπροσανατολίζουν από το «μήνυμα» που η ταινία χρειάζεται 129 αργά λεπτά για να διατυπώσει, αλλά την αφήνουν να αποδειχτεί, τελικά, λιγότερο έξυπνη απ όσο πιστεύει πως είναι. Ουδέν καλόν αμιγές κακού; Οπως στην Αμερική έτσι και στο σινεμά της, Σπάικ.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΛΗΟΛΑΝΗΣ