Η μουσική μεταμορφώνει τα πρόσωπα δύο γυναικών, την ίδια στιγμή, σε δύο διαφορετικά γεωγραφικά πλάτη του κόσμου. Κάτι φευγαλέο τις αγγίζει, σαν ένα μεταφυσικό χάδι, μία ανατριχίλα, ένα τσίμπημα στην καρδιά. Ο κόσμος που κουβαλούν μέσα τους ξαφνικά κατοικείται, έχει νόημα και όταν η στιγμή περνάει το χάνει ξανά. Μόλις η μουσική τελειώσει θα αρχίσουν να το αναζητούν στον έξω κόσμο, εκεί όπου οι αισθήσεις παλεύουν με τον κοινό νου και χάνουν στα σημεία. Το ίδιο μπορεί να συμβεί με ένα κινηματογραφικό έργο. Να το νιώσεις πριν το καταλάβεις. Απλά ανοίγεις τον μυστικό σου κήπο και το κλείνεις μέσα, γεμίζεις από τα χρυσοκίτρινα σέπια χρώματά του, κρυφακούς το μελαγχολικό βιολί και τις σιωπές της ηρωίδας και κρεμάς το πόστερ του στον τοίχο σαν έμβλημα πίστης σε όσα δεν εξηγούνται, αλλά είναι τα πιο αληθινά. Δεκαπέντε χρόνια μετά, το θυμάσαι σαν ένα γλυκό μισοξεχασμένο όνειρο, αλλά αρκεί μια νότα του Πράισνερ ή ένα βλέμμα στον τοίχο για να βεβαιωθείς - όπως και η Βερονίκ βεβαιώθηκε για τη Βερόνικα μέσα από μια φωτογραφία. Δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο. Ζούμε μοναχικές, εγωιστικές υπάρξεις, αλλά τα βαθύτερα ένστικτά μας αλληλοκοιτάζονται σε οικουμενικούς καθρέφτες.

Λίγο μετά τον αριστουργηματικό του Δεκάλογο, ο Κισλόφκσι κατέθεσε στην μεγάλη οθόνη αυτό το ελλειπτικό μεταφυσικό ποίημα. Η Πολωνή Βερόνικα και η Γαλλίδα Βερονίκ, η ίδια γυναίκα και ο «κοσμικός» της δίδυμος, ενώνονται με το νήμα του θανάτου και αντικατροπτίζουν το μεγαλείο της ζωής: το μεγαλείο να πιστεύεις σε ό,τι σε ξεπερνά. Ακόμα και αν αυτό είναι ο εαυτός σου.

ΠΟΛΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ