Οι δυο πρώτες ταινίες με ήρωες έξι φίλους δημιουργήθηκαν το 1978 και 79 από τους τότε ανερχόμενους νεαρούς ηθοποιούς και σεναριογράφους και τον επίσης ανερχόμενο Πατρίς Λεκόντ. Ολοι τους έγιναν άμεσα διάσημοι, καθώς οι δυο ταινίες αποτελούν ακόμα δημοφιλέστατες κωμωδίες του γαλλικού σινεμά, κάτι σαν το αντίστοιχο του αμερικάνικου Τρελού Θηριοτροφείου και των αγγλικών ταινιών Carry On.
Ωστόσο, υπάρχει δικαιολογημένη εξήγηση στο γιατί η συγκεκριμένη σειρά ταινιών δε βρήκε ποτέ όχι μόνο παγκόσμια απήχηση, μα ούτε καν διανομή και παραμένει σχεδόν άγνωστη εκτός των γαλλικών συνόρων. Πέραν της αμφίβολης ποιότητας του εν γένει «λαϊκού» γαλλικού χιούμορ, τα όποια inside jokes, λογοπαίγνια και ιδιωματισμοί, που αποτελούν βασικά κωμικά συστατικά επιτυχίας των ταινιών αυτών, χάνονται αναπόφευκτα στη μετάφραση της κάθε μη γαλλόφωνης χώρας. Ετσι, αυτό που απομένει τουλάχιστον σε αυτή την τρίτη ταινία της σειράς, είναι η θέαση μιας παρέας θλιβερών, έως και γελοίων, μεσόκοπων που μοιράζεται μια σειρά κακόγουστων «ακραίων» καταστάσεων.
Οσο για τον Λεκόντ, αυτή είναι μια μάλλον ιδανική στιγμή ν αναλογιστεί την πορεία της καριέρας του, καθώς πισωγυρίζει απογοητευτικά στα νεανικά του χρόνια, μ ένα διεκπεραιωτικά σκηνοθετημένο σίκουελ που θα μπορούσε να έχει γυρίσει ακόμα κι ένας άπειρος φοιτητής σκηνοθεσίας κι όχι ο σκηνοθέτης του Εραστή Της Κομμώτριας. Βέβαια, οι γαλλομαθείς και θαυμαστές των προηγούμενων ταινιών ίσως έχουν σοβαρές αντιρρήσεις σε αυτές τις απόψεις, μα η υπογράφουσα, μιας και δεν ανήκει σε καμιά από τις δυο ομάδες, ήταν μοιραίο να απογοητευτεί.
Κατερίνα Ανδρεάκου
