Το σινεμά του Κώστα Ζάπα μοιάζει εκτός τόπου και χρόνου σε σχέση με τη σύγχρονη ελληνική κινηματογραφική πραγματικότητα, αλλά αυτό είναι ένα γεγονός το οποίο μπορείτε να το εκλάβετε και ως ένα από τα μεγαλύτερα προσόντα του. Οπως και το Uncut Family (η πρώτη του ταινία), το The Last Porn Movie μοιάζει να ενώνεται με μια απευθείας γραμμή με το πειραματικό σινεμά του παρελθόντος και να συγγενεύει περισσότερο με το video art παρά με τον εμπορικό αφηγηματικό κινηματογράφο, όπως τον αντιλαμβάνεται η συντριπτική πλειοψηφία των θεατών της αίθουσας. Κι όμως, παρά την ελλειπτική ιστορία του και τη γυμνή κινηματογράφησή του, βλέπεται σαν ένα υπαρξιακό θρίλερ, σαν μια ταινία εσωτερικού τρόμου και συχνά με αυτή της τη διάσταση καταφέρνει να σε κάνει να ανατριχιάσεις.

Μέσα από το δαιμονικό γέλιο της Λεονάρδου και τη συναισθηματική αφασία των πρωταγωνιστών του, ο Ζάπας στρίβει το μαχαίρι στη σάρκα της ελληνικής ηθικής και του βασικού εκφραστή της, της οικογένειας. Μπορεί ο κινηματογράφος του να μην είναι «φιλόξενος» ή αναπαυτικός, και ίσως η εμμονή του στη φόρμα ενός σινεμά που δείχνει «ακραίο» στις μέρες μας να είναι το ίδιο άβολη με το περιεχόμενο της ταινίας του, τι σας φαίνεται όμως προτιμότερο; Ενα αφράτο και μαλακό κενό ή μια απόπειρα για ένα σκληρό και ουσιώδες σινεμά;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΑΣΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ