Απορροφώντας τους κραδασμούς του Δευτέρου Παγκοσμίου Πόλεμου στη βελούδινη αφηγηματική υφή του, το «Kabei: Our Mother» είναι μια ιστορία που αλλάζει χέρια λόγω αναγκαστικής προσγείωσης. Αφηρημένος πατριάρχης τετραμελούς οικογένειας κατεβαίνει υποχρεωτικά από τα σύννεφα όταν τον συλλαμβάνουν για τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Παραδίδοντας τα σκήπτρα στη σύζυγό του, ο Γιαμάντα γιορτάζει την αλλαγή φρουράς με μια τρυφερή ταινία για την επίμονη μητρότητα, βασισμένη στα απομνημονεύματα του Τερούγιο Νογκάμι.


Εξοπλισμένη με έναν ωκεανό συγγενών που πηγαινοέρχονται αδιάκοπα στο τατάμι, η Κάγιο υπομένει τα πάντα με μια απελπιστική καρτερικότητα που απαιτεί ασιατικές αντοχές για να ευδοκιμήσει. Πιστός στην παλιά φρουρά (κοντεύει άλλωστε να κλείσει τα 73), ο Γιαμάντα προσεγγίζει τους Νογκάμι με μια λεπτότητα που σίγουρα δεν χαρακτηρίζει τον υπόλοιπο οικογενειακό τους περίγυρο, ζητώντας άδεια μπροστά σε τραβηγμένα παραβάν και τοποθετώντας την κάμερα στο ύψος των ματιών, πιο κοντά στη γη παρά στον ουρανό.


Εάν όλα αυτά σας θυμίζουν Οζου, είναι γιατί έχει επηρεάσει καθοριστικά το οπτικό του πεδίο, εστιάζοντας στα μικρά για να υπονοήσει τα μεγάλα. Οτιδήποτε συμβαίνει στους Νογκάμι, είναι άμεση συνέπεια μιας φασιστικής σχεδόν, ιαπωνικής μανίας που αρνείται να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη. Απλά ο Γιαμάντα προτιμάει να τραβάει την προσοχή σου στα δέντρα για να μην καταλάβεις ότι πίσω σου βρίσκεται ένα μεγάλο σκοτεινό δάσος.


ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΑΥΛΑΚΗ