Δημοσιογράφος των Los Angeles Times, ο Στιβ Λόπεζ συνάντησε τον Ναθάνιελ Εϊρς στους δρόμους του Λος Αντζελες μια μέρα χωρίς έμπνευση και θέμα για τη μόνιμη στήλη του. Η αρχικά ωφελιμιστική προσέγγιση μεταμορφώθηκε σε ζηλόφθονη προσπάθεια να αλλάξει ριζικά τις συνθήκες ζωής του ταλαντούχου μουσικού μέχρι που αντιλήφθηκε τα όρια που επέβαλε η σχιζοφρένειά του.


Το χρονικό της απρόσμενης αυτής φιλίας μεταμορφώθηκε σε βιβλίο. Στην κινηματογραφική του μεταφορά ωστόσο σκόνταψε σε όλα τα κλισέ της διαταραγμένης ευφυΐας και του κυνικού καριερίστα που καταλήγει να παίρνει μαθήματα ζωής από το αντικείμενο της έρευνάς του.


Μπορεί η οπερατική σκηνοθεσία του Τζο Ράιτ να λειτούργησε άψογα στον καμβά ταινιών εποχής («Περηφάνια Και Προκατάληψη», «Εξιλέωση») και στο στιλιζαρισμένο τερέν των σαρωτικών συναισθημάτων μυθικής σχεδόν κλίμακας, πελαγοδρομεί ωστόσο στις ανθρώπινες διαστάσεις ενός χαμηλότονου δράματος. Στην προσπάθειά του να αποστρέψει την προσοχής μας από τον διδακτισμό και την προβλεψιμότητα ο Ράιτ ξαμολά περιστέρια στους ουρανούς του Λος Αντζελες υπό τους ήχους του Μπετόβεν και ντύνει τον Τζέιμι Φοξ με κουρέλια που θα μπορούσαν να αποτελούν μέρος επίδειξης μόδας.


Ομως η τυφλή υπακοή του στην προκατασκευασμένη συγκίνηση και σε καλά δοκιμασμένες συνταγές και οσκαρικές φιλοδοξίες δεν κρύβεται, ούτε εξισορροπείται από υπερβατική τρέλα ή ρεαλισμό. Δυστυχώς, όπως και το βιολί του Ναθάνιελ, οι δύο πρωταγωνιστές αποτελούν τις δύο μοναδικές χορδές που παίζουν εξαίσια σε ένα κατά τα άλλα ξεχαρβαλωμένο όργανο.


ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΤΣΑΒΟΣ