Κινηματογραφική διασκευή του ομώνυμου πολυαγαπημένου βιβλίου της Οντρεϊ Νιφενέγκερ από τον Ρόμπερτ Σβέντκε, ο οποίος είχε ξεκινήσει με κάποιες υποσχέσεις χάρη στο γερμανικό θρίλερ "Tatto" αλλά που σημειώνει τώρα μετά το κάκιστο "Flightplan" τη δεύτερη συνεχόμενη αποτυχία του επί αμερικάνικου εδάφους.


Οι λόγοι της αποτυχίας της ταινίας μπορούν μεν να εντοπιστούν σε στοιχεία καθαρά κινηματογραφικά: Ο Ερικ Μπάνα δεν μεταφέρει τίποτα από τις λεπτές μεταπτώσεις του χαρακτήρα του και μοιάζει απλά συγχυσμένος, η μπλεγμένη πλοκή δεν ανασαίνει και μοιάζει απλώς ανόητη, το συναίσθημα αποδίδεται ως δακρύβρεχτη μελούρα. Ομως επιστρέφοντας για λίγο στην πηγή της ιστορίας, θα διαπιστώσει κανείς πως, όπως και με τους "Watchmen" του Ζακ Σνάιντερ, το να μεταφέρεις πιστά μια ιστορία από το ένα μέσο στο άλλο, δεν αρκεί για να δημιουργήσεις μια καλή ταινία.


Συγκεκριμένα, ο βαθμός λεπτομέρειας που επιτρέπει ένα βιβλίο αναδεικνύει όλες τις πτυχές μιας ιστορίας που, όπως και πρέπει να γίνεται, χρησιμοποιεί το στοιχείο της επιστημονικής φαντασίας για να διηγηθεί μια άκρως συναισθηματική ιστορία. Και το χρησιμοποιεί απολύτως σωστά. (Εχει ειπωθεί πως τα ταξίδια στο χρόνο του Χένρι και κατ'επέκταση όλη η ιστορία δε βγάζει το παραμικρό νόημα. Λάθος.)


Οσο για την ίδια αυτή ιστορία, το εύρημα του μπλεγμένου timeline συνεισφέρει στη δημιουργία μιας φανταστικής ιστορίας για την αναζήτηση της κανονικότητας. Ιστορίας που, παίρνοντας το χρόνο που χρειάζεται, απλώνεται στις σελίδες του βιβλίου με αληθινή χάρη και συναισθηματική αλήθεια, δίχως ποτέ να εκβιάζει τη συγκίνηση του αναγνώστη. Αυτές οι λεπτότητες εδώ αποτελούν παρελθόν και η γαλήνη του γραπτού λόγου έχει δώσει τη θέση της σε βιαστικές εικόνες, αγχωμένες να αποσπάσουν το δάκρυ σου. Ειλικρινά, πιάσε το βιβλίο.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ