Πανέξυπνη αρχική σεναριακή ιδέα που στηρίζει μια αρκετά προφανή παραβολή για το Απαρτχαϊντ, γυρισμένη με ψευδοντοκιμαντερίστικο στιλ που προσδίδει στο εγχείρημα μια σοφιστικέ νότα. Όσο όμως κοινό και κριτική εκπλήσσονται και συνταράσσονται που μια ταινία επιστημονικής φαντασίας μπορεί και προβληματίζεται κοινωνικά (στην τηλεόραση δεν έχει υπάρξει βαθύτερα πολιτική σειρά αυτή τη δεκαετία από το "Battlestar Galactica", για παράδειγμα), προσπερνούν το γεγονός οτι μετά τα μισά, όταν η ιδέα εξαντλείται (όχι τυχαία, επρόκειτο αρχικά για μικρού μήκους φιλμάκι) και το στιλ κινηματογράφησης εγκαταλείπεται με κάπως άβολο τρόπο προς ένα πιο δοκιμασμένο ύφος, η ταινία καταλήγει μια απλή περιπέτεια. Χωρίς μεγάλο μπάτζετ και περίπου 20 λεπτά μεγαλύτερη από όσο πρέπει.


Ο δεσμός φιλίας που αναπτύσσεται ανάμεσα στον άτυχο πρωταγωνιστή (έξοχος ο Σάρλτο Κόπλεϊ, έχει λαμπρό μέλλον μπροστά του) και στην εξωγήινη γαρίδα προσφέρει το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του φιλμ, και οι ιδέες που υπάρχουν είναι όντως ενδιαφέρουσες. Αλλά οι εξωγήινοι διάλογοι είναι άκομψα επεξηγηματικοί, η ταινία διαλαλεί τους προφανείς συμβολισμούς της και ο υποσχόμενος σκηνοθέτης Νιλ Μπλόμκαμπ δεν είναι απόλυτα σίγουρος πού να κατευθυνθεί αφότου έχει απλώσει στο χαρτί τις αρχικές του σκέψεις.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ