Με όση ψυχραιμία μπορεί να διασφαλίζουν εβδομήντα ολόκληρα χρόνια, ο «Κανόνας Του Παιχνιδιού» παραμένει ολοκληρωτικά μια ταινία του μέλλοντος. Ενα μοντέρνο, αναρχικό και διαολεμένα απολαυστικό φιλμικό παιχνίδι που δεν ανήκε στο σινεμά όπως το γνώριζαν μέχρι τότε, στο σινεμά όπως το ξέρουμε σήμερα.


Γνήσιο τέκνο ενός ιδιοφυούς δημιουργού, ο οποίος αντιλαμβανόταν το σινεμά σαν μία πράξη ελαφρότητας που μπορεί να διαθέτει τόσο βάρος ώστε να αλλάξει συνειδήσεις, έμελλε να εξοργίσει, να απαγορευθεί, να κοπεί από τους λογοκριτές, να αναλυθεί όσο λίγες ταινίες στον εικοστό αιώνα, να αναγνωριστεί τελικά ως ένα από τα αδιαμφισβήτητα αριστουργήματα της έβδομης τέχνης. Το μόνο που δεν κατάφερε ποτέ είναι να γίνει αντιληπτό σε όλη την έκταση του, παραμένοντας ακόμη και σήμερα φυγαδευμένο σε εκείνη την παράλληλη διάσταση όπου κατοικούν οι ακατανόητες από την κοινή λογική ανθρώπινες πράξεις.


Κι όμως ο Ρενουάρ δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να αψηφήσει με το θράσος ενός μεγάλου ταλέντου κάθε υπαρκτό κινηματογραφικό κανόνα. Και για να το καταφέρει δημιούργησε μια ταινία-ναρκοπέδιο. Μια ωρολογιακή βόμβα που περιμένεις πως σε κάθε δευτερόλεπτο θα εκραγεί χωρίς αυτό να συμβαίνει ποτέ. Ενα ψηφιδωτό χαρακτήρων που κανείς τους δεν καταφέρνει ποτέ να γίνει πρωταγωνιστής. Μια σειρά απο βινιέτες που μοιάζουν βαρυσήμαντες και ασήμαντες την ίδια ακριβώς στιγμή. Μία από τις πιο καθαρές κινηματογραφικές κατασκευές στην ιστορία όπου ό,τι συμβαίνει σε πρώτο πλάνο περνάει σε δεύτερη μοίρα μπροστά σε αυτό που συμβαίνει στο φόντο, αποτέλεσμα μιας κάμερας που κινείται σε ένα τρισδιάστατο σύμπαν πριν ακόμη ο κινηματογράφος ευλογηθεί με στέντικαμς και λοιπά τεχνολογικά δεκανίκια.


Εδώ υπάρχει μόνο ο Ρενουάρ, το εντομολογικό βλέμμα του, η φιλοσοφική του καθαρότητα, η ανυποχώρητη διάθεση του να ενοχλήσει με την πιο ιδιοφυή σάτιρα που σκέφτηκε ποτέ ανθρώπινος νους για να περιγράψει την αγριότητα της ανθρώπινης φύσης.
Ναι, η αλληγορία παραμένει κρυστάλλινη κατά της αριστοκρατίας που προτάσσει την ανοησία της σε μια Ευρώπη που θα ζήσει τη φρίκη ενός Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά τίποτα δεν μοιάζει πιο τρομακτικό μπροστά σε μια ταινία που 70 χρόνια μετά παραμένει τόσο επίκαιρη και αναγκαία.


ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ