Σε γενικές γραμμές τα δείγματα γραφής που έχει δώσει τα τελευταία χρόνια ο νεότερος σουηδικός κινηματογράφος είναι εξαιρετικά. Απ’ τον νευρωτικό θιασώτη του ψυχρού σουρεαλιστικού κινηματογράφου Ρόι Άντερσον μέχρι τη ταινία αποκάλυψη της μετα-βαμπιρικής μυθολογίας "Άσε Το Κακό Να Μπει" και το φετινό "Sebbe" που ετοιμάζεται να λάμψει και στα μέρη μας, οι χρυσομάλληδες επίγονοι των Βίκινγκς φροντίζουν κάθε χρόνο να προσφέρουν στην ευρωπαϊκή κινηματογραφική παραγωγή διαμάντια που μένουν.

Όπως και κάθε κανόνας έτσι και αυτός έχει την εξαίρεσή του που στην προκειμένη περίπτωση ακούει στο όνομα "Η Ιδανική Λύση". Το φιλμ του Σουηδού Γιόργκεν Μπέργκμαρκ αν και διαθέτει ένα αρκετά ενδιαφέρον σενάριο δεν καταφέρνει στιγμή να το αξιοποιήσει καθώς στην πραγματικότητα μοιάζει να μένει αναποφάσιστο μπροστά από ένα σταυροδρόμι, μην υποστηρίζοντας κατάλληλα ούτε την κωμική πλευρά της ιστορίας του αλλά ούτε και την αντίστοιχη τραγική. Δεν καταφέρνει να σατιρίσει καν το γεγονός ότι δυο ζευγάρια ακολουθώντας τις διδαχές του σουηδικού μοντέλου αποφασίζουν να μείνουν στο ίδιο σπίτι παρόλο που μεταξύ τους έχουν αναπτυχθεί το φαινόμενο της μονομερούς ανταλλαγής συντρόφων. Αντίθετα όσο ο χρόνος κυλά το φιλμ ακολουθεί μια επιτηδευμένα δραματική ατραπό που θα σας αφήσει ασυγκίνητους. Στα θετικά της ταινίας πρέπει να συμπεριληφθούν οι εξαιρετικές συνθέσεις στα πλάνα, η αισθητικά άρτια επιλογή χρωμάτων και η εξαιρετική ερμηνεία της Περνιλα Ογκαστ που ξεχωρίζει απ’ το υπόλοιπο καστ.

Εν τέλει, μπορεί " Η Ιδανική Λύση" να μην είναι αντάξια του σουηδικού κινηματογραφικού παραδείγματος αλλά είναι ένα σίγουρα αξιοπρεπές σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον μέχρι πρότινος σεναριογράφο, Γιόργκεν Μπέργκμαρκ.

Κωστής Θεοδοσόπουλος