Ο αστυνομικός Γκέοργκ και η δασκάλα Ανν μοιάζουν εκ πρώτης όψεως με ένα ευτυχισμένο ζευγάρι. Στην πραγματικότητα μια ακραία περίπτωση ψυχολογικής και σωματικής κακοποίησης σκιάζει την καθημερινότητά τους.
Η πρωτοτυπία του «Για Πάντα Μαζί» έγκειται στο ότι θύμα αυτής της βάναυσης μεταχείρισης είναι ο άντρας. Από ανιδιοτελή αγάπη ή απλή αδυναμία χαρακτήρα ο Γκέοργκ δέχεται στωικά τις ολοένα πιο βίαιες λεκτικές και σωματικές επιθέσεις της Ανν.
Παρατηρώντας τους με το μικροσκόπιο ενός εντομολόγου, ο Γιάνι Μπόνι εκθέτει όλες τις ιδιαιτερότητες μιας ? αν όχι σπάνιας ? τουλάχιστον λιγότερο προβεβλημένης περίπτωσης οικιακής βίας, ρίχνοντας ευθύνες εξίσου στην απάθεια του Γκέορκ που εφοδιάζει με νέες εκρήξεις οργής τη σύζυγό του.
Οι απογυμνωμένες ερμηνείες των πρωταγωνιστών χαρίζουν ανατριχιαστική αληθοφάνεια στην ασφυκτική ατμόσφαιρα μιας διαρκώς εντεινόμενης οικιακής κόλασης. Ομως η ακατέργαστη αισθητική (που μοιάζει να ακολουθεί τις αρχές του Δόγματος 95) κάνει ένα ήδη «δύσκολο» θέ(α)μα ακόμα πιο δυσβάσταχτο. Χωρίς να φωτίζουν ουσιαστικά τον διαταραγμένο ψυχισμό της Ανν, η αποστασιοποιημένη σκηνοθετική και σεναριακή προσέγγιση υποβιβάζουν την ηρωίδα σε ένα βαθύτατα προβληματικό άτομο που χρίζει άμεσης ψυχιατρικής βοήθειας. Από τη στιγμή που αυτό γίνεται ηλίου φαεινότερον το παιχνίδι έχει δυστυχώς τελειώσει για τον θεατή, καθώς η τραγωδία δεν έχει πια ανάλογο συναισθηματικό αντίκτυπο.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΤΣΑΒΟΣ
