Επιδεικνύοντας μια επιμονή αν μη τι άλλο άξια συγχαρητηρίων, o μεγαλοπαραγωγός Μπράιαν Γκρέιζερ (του "Κώδικα ΝταΒίντσι") επιστρέφει με ένα σίκουελ που δε ζήτησε κανένας, μιας ταινίας που δεν άρεσε σε κανέναν.


Το γεγονός οτι το "Illuminati", ένα ακόμα θρησκευτικής συνομωσιολογίας βιβλίο αεροδρομίου του Νταν Μπράουν, γράφτηκε πριν τον "Κώδικα" αλλά στον κινηματογράφο μεταφέρεται ως σίκουελ δίχως περαιτέρω αναφορές στα όσα έχουν -υποτίθεται- προηγηθεί, αναιρώντας τις σημαντικές εξελίξεις της προηγούμενης ταινίας, υπογραμμίζει τον κυνισμό που κρύβεται πίσω από την παραγωγή.

Η οποία στράτευσε και πάλι τον σεναριογράφο Ακίβα Γκόλντσμαν (των "Μπάτμαν" του Τζόελ Σουμάχερ και του "A Beautiful Mind") και τον μεγάλο χολιγουντιανό διεκπεραιωτή Ρον Χάουαρντ να ολοκληρώσουν μια διασκευή με εφευρετικότητα που κάνει τους "Watchmen" του Ζακ Σνάιντερ να μοιάζουν με τη "Λάμψη" του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Η ταινία δεν σπαταλά χρόνο πριν ορμήξει στο ψητό, με μια παρέλαση λέξεων που στοχεύουν να αφυπνύσουν το λαϊκό αίσθημα: Εκκλησιαστική διαφθορά. Ιλουμινάτι. Αντιϋλη. Συνομωσίες. Τομ Χανκς.


Για περίπου 40 λεπτά η ταινία αδειάζει πανω στο θεατή τόνους έκθεσης πληροφοριών για να τις κρύψει τελικά πίσω από ένα, επί της ουσίας, κυνήγι θησαυρού με τον "Ιντιάνα" Λάνγκτον του Χανκς να βρίσκει το δρόμο του μέσα από αρχαία ποιήματα, κρυμμένα βέλη, φλεγόμενες εκκλησίες και αγάλματα ταμπέλες-κατεύθυνσης. Σε αυτό της το σημείο η ταινία αναπτύσσει έναν λειτουργικό ρυθμό: Η δράση είναι πιο ικανοποιητική και οι κοιλιές λιγότερες από την προ τριετίας πρώτη εμφάνιση του Καθηγητή Λάνγκτον στον "Κώδικα Ντα Βίντσι", την ταινία δηλαδή που σε μια αναδρομική εξέταση θα πρέπει λογικά να προκύπτει ως μια από τις χειρότερες ταινίες της δεκαετίας, περνώντας με άνεση στο στρατόπεδο του καμπ. (Θυμηθείτε το μαλλί του Τομ Χανκς, την τραγική χημεία του με την Τοτού, τα αυτομαστιγώματα ενός αλμπίνου Πολ Μπέτανι.)


Αλλά και πάλι: Kάπου ανάμεσα στους φριχτούς διαλόγους-χειμάρρους πληροφορίας, ένα παιδικό κήρυγμα για τη σημαντικότητα της θρησκείας δίπλα στην επιστήμη, μια τελική ανατροπή που τη βλέπεις να έρχεται από την πρώτη πράξη, και μια σκηνή δράσης που θα μνημονεύεται για χρόνια (και όχι για τους σωστούς λόγους), ένα "Χριστέ μου!" θα το αναφωνήσεις.


Θοδωρής Δημητρόπουλος