Η επικήρυξη του Ζακ Μεσρίν ως υπ’αριθμόν 1 δημόσιου κινδύνου της Γαλλίας, η ανεξέλεγκτη δημοσιότητα, το κυνηγητό με τις αρχές που μετατρέπεται σε βεντέτα, τα περιθώρια που όλο και λιγοστεύουν.
Εάν τα τελευταία λεπτά του πρώτου κεφαλαίου είχαν ήδη φροντίσει να μας προετοιμάσουν, εδώ δεν τίθεται καμία αμφιβολία: ο θάνατος δε μπορεί πια να περιμένει. Καθώς βαδίζει προς το αναπόφευκτο, ο Μεσρίν μπορεί να συνεχίζει να υποδύεται τον έναν ρόλο μετά τον άλλο, μπορεί να απολαμβάνει την παραμορφωτική αντανάκλαση τη φιγούρας του στην τηλεόραση και τα πρωτοσέλιδα, αλλά όλο και περισσότερο βάφει τα χέρια του με πραγματικό αίμα σε έναν πραγματικό κόσμο. Για να μιλήσουμε την γλώσσα του τζόγου, που μεταφορικά και κυριολεκτικά αγαπούσε ο Μεσρίν, το παιχνίδι χοντραίνει επικίνδυνα, και οι μάρκες που σπρώχνει ο καθένας αντιστοιχούν σε χειροπιαστές απώλειες.
Στον πολιτικοποιημένο χορό των ’70s, ο Ζακ Μεσρίν επιλέγει να χορέψει, και να χρησιμοποιήσει τους μηχανισμούς της «επανάστασης», της δικαιοσύνης και του θεάματος σε τέτοιο βαθμό, που η ανταπόδοση μοιάζει νομοτελειακή. Ακολουθώντας μια αρκετά πιο γήινη λογική, το δεύτερο αυτό ημίχρονο σκοτεινιάζει, ρίχνει εμφανώς ταχύτητες, και συμμορφώνεται ακόμα και στις πιο θεαματικές του εκρήξεις με μια αίσθητική εντεινόμενου αδιεξόδου και αντίστροφης μέτρησης.
Καθώς διαλύει εντέχνως την ελαφρότητα του πρώτου μέρους, ο Ρισέ χειρίζεται την ρυθμική μετάβαση με δεξιοτεχνία, αλλά δε μας εμποδίζει να φανταστούμε μέχρι πού θα μπορούσε να φτάσει ένας σκηνοθέτης σαν τον Ζακ Οντιάρ με έναν πιο «βρώμικο» ήρωα και ένα πιο τρισδιάστατο σύμπαν στα χέρια του. Ακόμη κι έτσι όμως, ο ισορροπημένος ηλεκτρισμός του Βενσάν Κασέλ (παρά τις κάποιες ερμηνευτικές ευκολίες που επιστρατεύονται εδώ) συνεχίζει να προσδίδει σε αυτό το υπερπολυτελές πορτρέτο την απαιτούμενη συνοχή και ένα ερεθιστικό μίγμα συμπάθειας και αντιπάθειας, μέχρι και την τελευταία σταγόνα αίματος.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ
