Στιβαρά φωτογραφημένο δράμα που ουσιαστικά διασκευάζει εκ νέου το "Ταχυδρόμος Χτυπάει Πάντα Δυο Φορές", το φιλμ του Κρίστιαν Πέτσολντ στήνει μια ενδιαφέρουσα διαμάχη που πίσω της κρύβει μια αλληγορική εκπροσώπηση της κοινωνικοπολιτικής διαμάχης της Ανατολής με τη Δύση.


Κι ενώ η δομή της ιστορίας φυλάει πολλά μυστικά για το τέλος κρατώντας τον θεατή καρφωμένο στη θέση του (κι ας ξέρει λίγο ως πολύ προς τα πού κατευθύνονται τα πράγματα), η αίσθηση που τελικά αφήνει είναι εκείνη ενός μισοψημένου δραματικού νουάρ, που καμία αλλαγή σκηνικού δε μπορεί να αναιρέσει την έλλειψη ουσιαστικής ανάπτυξης των προχειρογραμμένων χαρακτήρων. Οι οποίοι όσο οδεύουμε προς τη λύση τόσο περισσότερο παραδίδονται αμαχητί στην ασυνέπειά τους (σε κανένα σημείο δεν είμαστε τελικά βέβαιοι τι είναι που θέλει αληθινά ο καθένας από τη ζωή του), ενώ οι παραλληλισμοί έχουν ήδη καταρρεύσει πριν το φινάλε.


Οι ερμηνείες του πρωταγωνιστικού τρίου ενισχύουν τη βαρύτητα της ιστορίας, και ο πάντα ενδιαφέρων Πέτζολντ (της "Yella") συνεχίζει την εξερεύνηση της ζωής στη σύγχρονη χρεωκοπημένη κοινωνία με μια αυτή την καλή, έστω και άνιση, προσθήκη στη φιλμογραφία του.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ