Όσοι διαβάζουν κόμικς ξέρουν πολύ καλά πως οι origin ιστορίες σχεδόν ποτέ δεν δουλεύουν, επειδή οφείλουν όλες να διανύσουν μια προκαθορισμένη πορεία προς ένα ήδη γνωστό προορισμό με ελάχιστα συνήθως περιθώρια για ελιγμούς, σε πλοκή ή δραματουργία. Και αυτό είναι το κυριότερο πρόβλημα και αυτής εδώ της νέας προσθήκης στην κινηματογραφική σάγκα των X-Men, στην οποία ακολουθούμε τον Wolverine από την πρώτη του επαφή με τον θάνατο μέχρι το σήμερα (ή κάπου εδώ κοντά, τελοσπάντων).


Το πρώτο μισό της ταινίας κάνει μια προσπάθεια να δημιουργήσει μια νέα, όσο ανεξάρτητη γίνεται μυθολογία, εισάγοντας τον Βίκτορ Κριντ, μεταλλαγμένο που αποτελεί τη μεγάλη νέμεση του Λόγκαν στις χάρτινες περιπέτειές του.


Η δυναμική του χαρισματικού Χιου Τζάκμαν με τον πάντα εξαιρετικό Λιβ Σράιμπερ (που παραδίδει μια σωματικά επιβλητική ερμηνεία) δίνει προς στιγμήν την ψευδαίσθηση μιας ενδιαφέρουσας παρά τα μεγάλα προβλήματά της ταινίας.


Όμως όλα καταρρέουν καθώς βαδίζουμε προς την προδεδικασμένη λύση με οδηγό μας τίποτα παρά ένα σχεδόν ερασιτεχνικό σενάριο, που απλά ενώνει τελείες με τεμπέλικο τρόπο, και μιας κουστωδίας αδιάφορων χαρακτήρων που μοιάζουν να είναι εκεί απλά για να δώσει το στούντιο πράσινο φως σε καμιά δεκαριά ακόμα μεταλλαγμένα spin-offs εκμεταλλευόμενο το όχημα του Χιου Τζάκμαν, για όσο ακόμα το έχει στη διάθεσή της.

Οι φανς θα παίξουν το παιχνίδι του "μάντεψε-τον-μεταλλαγμένο" για κάθε έναν από τους χαρακτήρες που εμφανίζονται για πέντε λεπτά, όμως ακόμα και τους σκληροπυρηνικότερους δυσκολεύομαι πολύ να τους φανταστώ να διασκεδάζουν αληθινά με αυτή την βαρετή ταινία-διεκπεραίωση, όπου τίποτα δεν συγκινεί ή ενθουσιάζει, κάθε ατάκα μοιάζει να έχει προέλθει από πρόγραμμα συγγραφής καλοκαιρινών μπλοκμπάστερ, και ακόμα και εκείνος ο συναρπαστικός κακός του "X-Men 2", ο Γούλιαμ Στράικερ (εκεί παιγμένος με απολαυστικά διφορούμενο ανθρωπισμό από τον Μπράιν Κοξ), εδώ όπως ερμηνεύεται από τον Ντάνι Χιούστον είναι απλά, ένας comic book villain.


Συμπτωματικά (ή όχι), όπως και στο πρόσφατο "Watchmen" η μόνη που σκηνή που αξίζει αληθινά να κρατήσει κανείς, είναι εκείνη των τίτλων αρχής. Το υπόλοιπο έργο το έχουμε ξαναδεί.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ