Ναι, κάπου στο background αυτού του επιδερμικότατου αισθηματικού μελό κρύβεται και ένα ιστορικό γεγονός. Δηλαδή οι πολιτικά κατευθυνόμενες επιθέσεις εναντίον του ελληνικού πληθυσμού της περιοχής και των περιουσιών του, αλλά από τον πιο ευγενικό όχλο που θυμάμαι να έχω δει σε κινηματογραφικό πανί.


Όσο φτιαγμένη ώστε να μην προσβάλει κανέναν είναι η προσέγγιση αυτών των γεγονότων τα οποία και αντιμετωπίζει σα να επρόκειτο για ιστορικό υστερόγραφο, άλλο τόσο νερωμένη προκύπτει και κάθε υποψία σκιαγράφησης της πολιτικής κατάστασης της εποχής, η οποία εξυπηρετεί απλώς και μόνο στο βαθμό που ορθώνει εμπόδια ανάμεσα στον απαγορευμένο έρωτα του Τούρκου και της Ελληνίδας, που προκύπτει όσο κιτσάτα τηλεοπτικός ακούγεται.


Με αργόσυρτα δήθεν δραματικής έμφασης πλάνα να κρέμονται επ'άπειρον, διαλόγους και ερμηνείες επιπέδου καθημερινής σαπουνόπερας και υπέρ του δέοντος δραματική μουσική να καθιστά τη θέαση σχεδόν άβολη, η ταινία της Γκιριτλίογλου παίρνει μεν πόντους για το θάρρος της να αγγίξει μια μελανή σελίδα της τούρκικης ιστορίας.
Αλλά τους χάνει, υποβιβάζοντάς την στο απλό σκηνικό ενός μπανάλ έρωτα.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ