Eνας αποτυχημένος σαραντάρης αναπολεί τα νιάτα του, τότε που ήταν νέος, ωραίος και είχε κάθε λόγο να πιστεύει ότι θα πετύχει. Μια επίσκεψη στο παλιό του γυμνάσιο θα τον στείλει πίσω στο χρόνο, στο σημείο όπου η ζωή του ξέφυγε μέσα από τα χέρια του. Δηλαδή στα 17.
Παρόλο που οι ξανανιωμένοι μεσήλικες έχουν πλέον εξαντλήσει κάθε περιθώριο σεναριογραφικής ανοχής εκ μέρος του φιλοθεάμονος κοινού («Big», «Freaky Friday» και πάει λέγοντας), οφείλει να ομολογήσει κανείς ότι ο Ζακ Eφρον δεν δείχνει να πτοείται καθόλου στην προοπτική του ξαναζεσταμένου φαγητού. Πιθανότατα γιατί δεν γνωρίζει καν την ύπαρξη των δύο παραπάνω ταινιών, αλλά μερικές φορές η άγνοια είναι ευτυχία. Το «17 Ξανά» δεν έχει ούτε ένα πρωτότυπο κοκαλάκι στο νεανικό του κορμί, διαθέτει όμως ένα πρωταγωνιστή που σε κρατάει κολλημένο στην οθόνη σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να του βρεις το παραμικρό ψεγάδι.
Ο Μπερ Στιρς φροντίζει να τον στραπατσάρει σε τακτά χρονικά διαστήματα, γιατί ο μέσος άνθρωπος δεν έχει μεγάλες αντοχές στην τελειότητα, αν και η ίδια η ταινία δεν διατρέχει κανένα τέτοιο κίνδυνο. Η εφηβική ορμή εξαντλείται μέσα στο πρώτο μισάωρο και όλοι έζησαν καλά κι εμείς καλύτερα ? αν και λίγο νωρίτερα απ’ ότι θα ‘πρεπε!
Δεσποινα Παυλάκη
