Θα έμπαινα στον πειρασμό να αποκαλέσω την ταινία ακραία μισογύνικη, αλλά είναι τόσο γελοία όλα όσα συμβαίνουν σε αυτήν και τόσο αδιανόητα σοβαρός ο τόνος που επιλέγει ο Αργεντίνος σκηνοθέτης για την αφήγησή, που είναι μάλλον αδύνατο να φέρει κανείς την ιστορία στο μυαλό του δίχως να τον πιάσουν τα γέλια.


Ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ περιφέρει βαριεστημένα και νηφάλια τον εαυτό του για δύο ώρες, ο χαρακτήρας του παντρεύεται ό,τι θηλυκό βρει μπροστά του, η -αρχική- πρώην του επιστρέφει κάθε δεκαπέντε λεπτά με αυξανόμενης τρέλας βλέμα σε μάτι που γυαλίζει, και όλα αυτά πριν μπουν στο παιχνίδι φυλακές, απαγωγές και ενοχικά μούσια.


Το όλο σκηνικό θυμίζει κάποια σεζόν της "Λεωφόρου του Μέλροουζ" συμπυκνωμένη σε 120 λεπτά, παιγμένη μάλιστα με την πίστη πως πρόκειται για κάποιο σπουδαίο φιλοσοφικό σχόλιο πάνω στη μαχη των φύλων και την αδυναμία διαφυγής του παρελθόντος.


Ενώ στην πραγματικότητα τα πάντα παρουσιάζονται με τρόπο που καταφέρνει να είναι την ίδια στιγμή αποστασιοποιημένος αλλά και over the top, κάνοντάς το αδύνατο να μας νοιάξει έστω για μία στιγμή τι θα συμβεί σε οποιαδήποτε από αυτές τις καρικατούρες.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ