Ρομαντική κομεντί, αστυνομικό ή θρίλερ; Το δροσερό αυτό φιλμ φτάνει από το μακρινό 1963 και προσφέρει τρία σε ένα, σαν απολαυστικό παγωτό μέσα στο κατακαλόκαιρο. Όταν ο σκηνοθέτης του "Τραγουδώντας στη Βροχή" αποφασίζει να σκηνοθετήσει ένα θρίλερ α λα Χίτσκοκ, αυτό που προκύπτει δεν είναι τίποτε άλλο από ένα "Ραντεβού στο Παρίσι": έξυπνο, αστείο και πολύ ελαφρύ για να προκαλέσει οποιουδήποτε τύπου thrill - πέρα από αυτό που νιώθουμε όταν ο Κάρι Γκραντ περνάει τα χέρια του γύρω από την Όντρεϊ Χέμπορν.

Η ιστορία είναι συμπαθητική: η σύζυγος, που δεν γνωρίζει ότι ο άντρας της είναι ένα διπρόσωπο κάθαρμα μέχρι τη στιγμή που πεθαίνει, αναγκάζεται να παίξει το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού στο ονειρεμένο Παρίσι, παρέα με έναν γοητευτικό άντρα, τον οποίο και θα ερωτευτεί παράφορα. Ανατροπές επί ανατροπών, φόνοι, κυνηγητά στο παριζιάνικο μετρό και μονομαχίες σε ταράτσες παλεύουν να δώσουν στο φιλμ τον ανάλαφρα βίαιο αέρα που χρειάζεται για να ταρακουνήσει τους θεατές από τις καρέκλες τους. Καθώς όμως το βάρος πέφτει περισσότερο στις ανάλαφρες και λιγότερο στις βίαιες πινελιές, το αποτέλεσμα είναι μια ρομαντική κομεντί, με caper πασπάλισμα.

Ο Κάρι Γκραντ πετάει ατάκες τόσο θανατηφόρες που αναρωτιέται κανείς γιατί δεν γράφουν σήμερα έτσι στο Χόλιγουντ ενώ η Όντρεϊ Χέμπορν κάνει τον οίκο Ζιβανσί διάσημο. Η αλήθεια είναι ότι δε χορταίνουμε να τους βλέπουμε μαζί στη μεγάλη οθόνη, και οι καλύτερες στιγμές της ταινίας είναι όταν οι δυο τους μένουν μόνοι, χωρίς κάποια επικείμενη απειλή. Κάπου μεταξύ "Τζέιμς Μποντ" και Φρεντ Αστέρ γωνίας, αυτό το "Ραντεβού" περιγράφεται καλύτερα από την πιο διάσημη ατάκα της μεθυσμένης Ρετζίνα προς τον Πίτερ: "Ξέρεις τι πάει στραβά με σένα; Απολύτως τίποτα".

Φαίδρα Βόκαλη