Μετά από δύο ταινίες με τεράστια εισπρακτική επιτυχία και ένα επίσης επιτυχημένο μεταμοντέρνο ανέκδοτο (Ερώτηση: Πότε γιορτάζουν οι βρικόλακες; Απάντηση: του Αϊ Λάιτ!) η "Έκλειψη" είναι από αυτή την εβδομάδα ορατή και στις ελληνικές αίθουσες.

Στο σκηνοθετικό τιμόνι βρίσκεται αυτή την φορά ο Ντέιβιντ Σλέιντ ("Hard Candy") ο οποίος έρχεται να αντισταθμίσει τις σκηνοθετικές αδυναμίες την δεύτερης ταινίας του Κρις Βάιτζ με το τελικό αποτέλεσμα να φαντάζει ελαφρώς θετικότερο απ’ το αντίστοιχο του "New Moon". Οι σκηνές δράσεις έχουν επιστρέψει για να δώσουν μια στοιχειώδη ώθηση στο φιλμ το οποίο όμως, πιστό στις διδαχές των δύο προηγούμενων, παραμένει στείρο και αδιάφορο για το κοινό που θα το αντιμετωπίσει ως κινηματογραφική δημιουργία. Ως εμπλουτισμένο με πλοκή βίντεο κλιπ η "Εκλειψη" έχει αρκετό ενδιαφέρον καθώς αφ’ ενός Ρόμπερτ Πάτινσον και Κρίστεν Στιούαρτ αιχμαλωτίζουν με χαρακτηριστική ευκολία τον αμφιβληστροειδή και αφ’ ετέρου η ομιχλώδης του ατμόσφαιρα είναι ομολογουμένως ελκυστική.

Ακόμα όμως και αυτή η ένοχη απόλαυση κρατάει ελάχιστα καθώς όσο και αν προσπάθησε η σεναριογράφος Μελίσα Ρόζενμπεργκ, δεν κατάφερε να αποτινάξει τον διάχυτο συντηρητισμό που εκπέμπει το πρωτότυπο κείμενο της Στέφανι Μέγερ. Έτσι η ροή της "Εκλειψης"συχνά πυκνά διακόπτεται από διδακτικές συζητήσεις που αφορούν τον αληθινό έρωτα, την ανιδιοτελή αγάπη, την αποφυγή του προγαμιαίου σεξ και λοιπές μορμονιές που καταφέρνουν να σου ανάψουν τα λαμπάκια. Εξίσου εκνευριστικά είναι και τα επιτηδευμένα λάγνα βλέμματα των πρωταγωνιστών που αν και τρίβονται όλη την ώρα καταφέρνουν να μην πιάσουν φωτιά ποτέ.

Μετά το πέρας της ταινίας ερωτήματα κοινωνιολογικής και ανθρωπολογικής φύσης που τυχόν σας είχαν αναπτυχθεί όπως πχ "Πώς τα βαμπίρ κάνουν πρόταση γάμου;" θα σας απαντηθούν.

Κωστής Θεοδοσόπουλος