Είναι κρίμα που οι παράμετροι αυτού του εξαιρετικά ικανού περιπετειώδους θρίλερ είναι τόσο εξοργιστικές ανά σημεία, γιατί θέλει πολλή προσπάθεια να τις αγνοήσεις και να απολαύσεις την ταινία για τις αρετές της. Πρόκειται περί ξενοφοβικού κηρύγματος; Περί τρομολαγνικής φαντασίωσης; Ή μήπως περί προειδοποίησης για όσα θα σου τύχουν αν σου αρέσουν οι U2;


Η ταινία του Πιερ Μορέλ βγαίνει συχνά από το δρόμο της για να σου φωνάξει στο αυτί, κουνώντας το δάχτυλο, για τους κινδύνους που θα φέρουν οι μετανάστες και στη δική σου ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, αλλά την ίδια στιγμή σαν περιπέτεια λειτουργεί σε κάθε επίπεδο. Ο μπαμπάς-κατάσκοπος του Λίαμ Νίσον διαθέτει κάτι από την οργισμένα επιθετική αύρα ενός Τζακ Μπάουερ στις καλύτερες από τις σεζόν του 24, εκείνες δηλαδή που περνάν την απειλή σε επίπεδο καθαρά προσωπικό.


Όπως ακριβώς δε μπορούσαμε να πάρουμε τα μάτια μας από τον Τζακ όταν προσπαθούσε να σώσει την οικογένειά του, έτσι ακριβώς και ο Λίαμ Νίσον αποδεικνύεται αντισυμβατικός αλλά ιδανικός action star, γιατί στις ψύχραιμα αποφασισμένες εκφράσεις της πληγωμένης ματιάς του και του επιβλητικού παρουσιαστικού του μπορείς να διακρίνεις κάτι που οι πρωταγωνιστές καθαρόαιμων περιπετειών σπάνια διαθέτουν: ειλικρινές, αφιλτράριστο πάθος.


Καθώς αυτός ο στρατός του ενός διαλύει το δρόμο του μέσα από παράνομες οργανώσεις και αστυνομική διαφθορά, μην αφήνοντας την συναρπαστική αυτή περιπέτεια να κάνει κοιλιά έστω μισού δευτερολέπτου, θα αντισταθείς για λίγο αλλά τελικά θα κλείσεις τις ενστάσεις σου σε ένα κουτάκι, προς επανεξέταση μετά το πέσιμο των τίτλων τέλους.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ