Η σημαιοστολισμένη παρουσία του Μαντοβάνι στο σενάριο (υποψηφιότητα για Οσκαρ στην «Πόλη Του Θεού») μάλλον θάμπωσε την κριτική επιτροπή του Φεστιβάλ Βερολίνου που παρέδωσε αμαχητί τη Χρυσή Αρκτο στους «Επίλεκτους» και τώρα δυστυχώς δεν μπορεί να την πάρει πίσω. Διότι αν ξεπεράσει κανείς το εντυπωσιακό μοντάζ, στο οποίο μας έχουν συνηθίσει τον τελευταίο καιρό οι Βραζιλιάνοι, τις πειστικότατες ερμηνείες και ένα πλήρως λειτουργικό αλλά παντελώς αδιάφορο σενάριο, «Οι Επίλεκτοι» δεν δικαιολογούν με τίποτα την επιλογή τους.

Για ένα φιλμ που προτίθεται να ξεσκεπάσει ή και να εξισώσει την αστυνομική βία με την ανομία των γκέτο, ο Παντίλα παρουσιάζεται εξαιρετικά αποστασιοποιημένος από την πραγματική φρίκη του αντικειμένου του, απολαμβάνοντας ύποπτα την εικονογράφηση του πόνου. Η υπερβολικά μασημένη δομή του, χωρισμένη σε «τακτοποιημένα» κεφάλαια με τακτικές δόσεις τεστοστερόνης προκειμένου να διατηρήσει ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον εκ μέρους του κοινού, έχει χαμηλές απαιτήσεις και του φαίνεται. Ολα όσα θα έπρεπε να σκεφτείς μετουσιώνονται σε ατάκες και διανέμονται στα στόματα των ηθοποιών πριν προλάβεις καν να μπεις σε σκέψεις.

Πλησιάζοντας λοιπόν τα μισά της ταινίας οι διανοητικές σου λειτουργίες κινδυνεύουν να αδρανήσουν πλήρως, με αποτέλεσμα το δίδυμο Μαντοβάνι/Παντίλα να καταφύγει στην προκάτ λύση μιας εξ ορισμού αδρεναλινικής εκπαίδευσης νέων μελών, που σε παρκάρει άνετα μπροστά στο φινάλε και περιμένει με καρτερικότητα το χειροκρότημα. Δυστυχώς μερικοί έκριναν σκόπιμο να τους το προσφέρουν.

Δέσποινα Παυλάκη