Το βασικό πρόβλημα της ταινίας είναι ότι ο Μπεν ουσιαστικά δεν έχει δύο αλλά τρεις ξεχωριστές προσωπικότητες, αφού αναλαμβάνει και χρέη αφηγητή! Το σύνδρομο του Ασπεργκερ όμως (μια απόκλιση του αυτισμού) εξουδετερώνει κάθε είδους συναισθηματική ταύτιση με τον κοινωνικό περίγυρο με αποτέλεσμα η πρωτοπρόσωπη παρουσίαση του Μπεν να φαντάζει σαν φωνή από το υπερπέραν. Αν καταφέρεις να την αγνοήσεις, το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας είναι αρκετά ευκολοχώνευτο, μέχρι που αρχίζει να μπάζει νερά σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να πείσει τους θεατές να μην εγκαταλείψουν το πλοίο.

Μια θηλυκή παρουσία, που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον για κάποιον που δεν γνωρίζει ανθρώπινα συναισθήματα, εισβάλει ξαφνικά στο σενάριο και αρνείται πεισματικά να αποχωρήσει. H αδέξια προσπάθεια του Μπαλταζάρ να μεταμορφώσει τη διαδικτυακή φιλεναδίτσα του Μπεν σε αποκύημα της φαντασίας του, καθώς και το απίθανο φινάλε, αδυνατούν να προκαλέσουν την κάθαρση που πιθανώς να προξένησε η θεατρική μεταφορά του πρωτότυπου κειμένου. Με αποτέλεσμα να μας κάνει να ευχόμαστε να μην είχε κατέβει ποτέ από το σανίδι.

Δεσποινα Παυλάκη