Μπορεί η εναρκτήρια σκηνοθετική απόπειρά του με τον προ διετίας (και απρόβλητο στις ελληνικές αίθουσες) «Κοριολανό» να επιχειρούσε μια ρεβιζιονιστική, αν και όχι απολύτως πετυχημένη, προσέγγιση σε ένα δημοφιλές σεξπιρικό έργο, με το καινούργιο του φιλμ, ωστόσο, ο Ρέιφ Φάινς καταφεύγει σε ένα κλασικότροπο σινεμά, αντλώντας τα καλύτερα μέσα από αυτό.

Τον εμπνέει, οπωσδήποτε, και το θέμα με το οποίο καταπιάνεται: Την αληθινή ιστορία του μυστικού έρωτα που συνάπτεται ανάμεσα στον συγγραφέα Κάρολο Ντίκενς και σε μια αρκετά νεώτερή του ηθοποιό, την 18χρονη Νέλι Τέρναν, με φόντο την αρτηριοσκληρωτική Αγγλία του 19ου αιώνα, τα αυστηρά ήθη της οποίας λειτουργούν συντριπτικά επάνω στις πραγματικές επιθυμίες των ανθρώπων της.

Παγιδευμένος στο εσωτερικό ενός άχαρου γάμου, στον οποίο η αναγκαστική συνύπαρξη μεταξύ των μελών του έχει αντικαταστήσει κάθε υποψία πραγματικού πάθους, ο Ντίκενς συναντά στο πρόσωπο της έξυπνης και φωτογενούς Νέλι το νεανικό ενθουσιασμό που ο ίδιος έχει απολέσει προ πολλού, όπως και τις σπίθες ενός ζωογόνου πόθου.

Έχοντας απόλυτη συναίσθηση του χιμαιρικού χαρακτήρα που αποκτά η κρυφή σχέση τους, γνωρίζοντας και οι δυο πως οποιαδήποτε περίπτωση καρποφορίας μιας τέτοιας αγάπης απειλείται εξαρχής με κοινωνικό εξοστρακισμό, οι δυο ήρωες αφήνουν, παρ' όλα αυτά, να τους παρασύρει η αισθηματική τους παρόρμηση, αδιαφορώντας για τη θλίψη που αναμένεται να τους επιφέρει.

Ό Φάινς αντλεί δάνεια από τη μελαγχολική χροιά της ιστορίας αυτής προκειμένου να μετατρέψει το δράμα εποχής του όχι σε μια ακαδημαϊκή περίπτωση φιλμ αλλά σε ένα πανέμορφο ρομάντζο, θαυμάσια ερμηνευμένο από τους δύο πρωταγωνιστές, το οποίο χρωματίζεται ανελλιπώς από την αίσθηση ματαιότητας που ακουμπά βαριά στις πλάτες των ηρώων του.