Πέντε Δευτερόλεπτα στο Κενό

09.03.2014
Το μελαγχολικό, ειλικρινές, αστείο, γενναίο βιβλίο του Νικ Χόρνμπι μεταλλάσσεται σε μια ξεδοντιασμένη, προσβλητικά απλοϊκή κινηματογραφική ταινία που χαραμίζει το υποσχόμενο καστ της σε μια χωρίς νεύρο και ουσία αφήγηση.

Τέσσερις άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι - ένας μεσήλικας τηλεπαρουσιαστής, μία νοικοκυρά, ένας νεαρός πιτσαδόρος, και μία έφηβη - γνωρίζονται το βράδυ της Πρωτοχρονιάς στην στέγη ενός υψηλού κτιρίου , από όπου σκοπεύουν να αυτοκτονήσουν. Η συνάντησή τους, όμως, ανατρέπει τα σχέδια και λίγες ώρες (και 1-2 ανατροπές στα σχέδια) αργότερα κάνουν μία συμφωνία: δεν θα επιχειρήσουν ξανά να δώσουν τέλος στη ζωή τους μέχρι την μέρα του Αγίου Βαλεντίνου.

Όσοι δουν τα «Πέντε Δευτερόλεπτα στο Κενό» χωρίς να έχουν διαβάσει το βιβλίο του Νικ Χόρνμπι που ενέπνευσε την ταινία, δύσκολα θα πιστέψουν ότι η πρώτη εκδοχή της ιστορίας των τεσσάρων ξένων που γνωρίζονται όταν επιχειρούν να αυτοκτονήσουν, είχε στην πραγματικότητα αληθινό βάθος και συγκινητική σοφία.

Ξεδιπλώνοντας την ιστορία με διαφορετικό αφηγητή σε κάθε κεφάλαιο και σιγά-σιγά σκιαγραφώντας τους λόγους για τους οποίους βρέθηκαν στη στέγη, ο Χόρνμπι όχι μόνο σε έπειθε για την πραγματικότητα των χαρακτήρων του, αλλά κατάφερνε να δημιουργήσει την τέλεια, γλυκόπικρη ισορροπία ανάμεσα στην χιουμοριστική, σατιρική γραφή και την πολύ σοβαρή θεματική του.

Ποτέ δεν τον βλέπεις να αποφεύγει ή να νερώνει τις σκοτεινές αποχρώσεις της ιστορίας, ποτέ δεν προσπαθεί να υπονοήσει ότι μία εκδρομή στη θάλασσα και λίγες ζωηρές συζητήσεις κάνουν τα πράγματα καλύτερα. Ο Μάρτιν, η Μορίν, ο Τζ.Τζ. και η Τζες είναι βαθιά πληγωμένοι και προβληματικοί άνθρωποι, και η συνύπαρξή τους ούτε λύνει τα προβλήματα αυτά, ούτε τους ανακουφίζει ιδιαίτερα - στο μεγαλύτερο κομμάτι του βιβλίου, ούτε καν συμπαθούν ιδιαίτερα ο ένας τον άλλον.

Δυστυχώς η κινηματογραφική μεταφορά της ιστορίας έχασε στην πορεία όλο το βάθος του βιβλίου, κρατώντας απλώς την ανάλαφρη και feelgood διάθεση, που όμως πια μοιάζει εξοργιστικά ανεύθυνη και εκτός κλίματος μπροστά σε ορισμένα πολύ σοβαρά θέματα.

Ο σεναριογράφος Τζακ Θορν και ο σκηνοθέτης Πασκάλ Σομέγ μοιάζουν αλλεργικοί σε ό,τι έχει να κάνει με την πραγματική απελπισία που οδηγεί τους ανθρώπους στην άκρη του γκρεμού και φτιάχνουν μία ρηχή, κακόγουστη κομεντί, διαστρεβλώνοντας το αρχικό DNA της ιστορίας και χαραμίζοντας τα ταλέντα ενός καλού καστ.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ