Είναι αμφίβολο αν, εκτός από προφανώς εμπορικές, ήταν και καλλιτεχνικές οι προθέσεις του Γάλλου πρώην κριτικού κινηματογράφου Κριστόφ Γκανς («Η Aδελφότητα των Λύκων») να εικονογραφήσει το διάσημο παραμύθι.

Αν προτίθετο, δηλαδή, να τονίσει τον ευρωπαϊκό χαρακτήρα μιας ιστορίας ούτως ή άλλως γαλλογενούς (την έγραψε η Μαντάμ Ντε Βιλνέβ) ως απάντηση στο σύγχρονο χολιγουντιανό κομπολόι των αμερικανοποιημένων ευρωπαϊκών μύθων.

Καθώς, όσο πυκνώνουν τα ψηφιακά εφέ (σε βαθμό που να καπελώνουν την μπαρόκ σκηνογραφία-ενδυματολογία, και μαζί, φυσικά, τον ρομαντικό πυρήνα του μύθου, ειδικά στο φινάλε της αλά γουέστερν φαντασίας δράσης μέσα κι έξω από τον πύργο), τόσο περισσότερο απομακρύνεται το υπερθέαμα από τον υπαινιγμό και την υποβολή (συνεπώς κι από το μνημειώδες φιλμ του Κοκτό, του 1946).

Στη λογική του μαξιμαλιστή Γκανς, που λες και έβαλε στοίχημα με τους σχεδιαστές της Ντίσνεϊ πως θα διασκευάσει το όμορφο καρτούν τους (1991) σε ακόμα ομορφότερο live action τώρα που η τεχνολογία επιτρέπει τα πάντα, τίποτα δεν χρειάζεται να αφεθεί στη φαντασία του θεατή και όλα πρέπει φανταχτερά να παρασταθούν.

Το αποτέλεσμα, παρότι όντως εκθαμβωτικό, παραπέμπει σε άλλη μια χάντρα στο εν λόγω κομπολόι.