Δύο χρόνια μετά τα γεγονότα των «Εκδικητών», ο Στιβ Ρότζερς/Κάπτεν Αμέρικα συνεχίζει τη ζωή του, δουλεύοντας ως πράκτορας της Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α.Σ. και συνεχίζοντας την προσπάθεια να προσαρμοστεί στον 21ο αιώνα.
Τα ύποπτα ευρήματα μιας ειδικής αποστολής θα οδηγήσουν σε μια απόπειρα δολοφονίας του Νικ Φιούρι, επικεφαλής της οργάνωσης, γεγονός που θα ξετυλίξει ένα κουβάρι διαπλοκής και διαφθοράς ετών, ενώ ο θρυλικός μυστηριώδης εκτελεστής που ονομάζεται Στρατιώτης του Χειμώνα, κάνει και πάλι την εμφάνισή του.
Αν η πρώτη ταινία με ήρωα τον Κάπτεν Αμέρικα είχε ως πρότυπο τις ιστορικές ταινίες δράσης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και το μιμήθηκε με σεβασμό και νοσταλγία, τότε το δεύτερο κεφάλαιο ακολουθεί την ωρίμανση των κινηματογραφικών τάσεων, για να μοιάσει, όχι τόσο στιλιστικά όσο θεματικά, στα θρίλερ κατασκοπείας που ήταν της μόδας τη δεκαετία του '70.
Είναι μια έξυπνη επιλογή: ο κόσμος στον οποίο ζει πλέον ο Καπ, δεν είναι άσπρο-μαύρο (ούτε ο κόσμος που θυμάται ήταν αντίστοιχα απλοϊκός, αλλά αυτό το διαπιστώνει σιγά-σιγά), αλλά ένα επώδυνο και άκρως επικίνδυνο γκρι, που κρύβει δύσκολες επιλογές και διλήμματα, και κάνει τη διατήρηση εμπιστοσύνης και ιδεαλισμού σχεδόν αδύνατη.
Η Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α., η διεθνής οργάνωση στην οποία υπηρετεί ως πράκτορας, δε θα μπορούσε να διαφέρει, και μερικά από τα ερωτήματα που θίγει η ταινία (ηλεκτρονική παρακολούθηση, πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας, το τίμημα της ασφάλειας που όμως μεταφράζεται ως απειλή ενάντια σε βασικές ελευθερίες) είναι ευπρόσδεκτες και ρεαλιστικές προσθήκες-έκπληξη, δίπλα στο κλίμα καχυποψίας που δημιουργεί η ιστορία.
Είναι μια ενδιαφέρουσα αντίστιξη χαρακτήρα-πλοκής, αφού ο Κάπτεν είναι ο πλέον άτεγκτος και ηθικός χαρακτήρας των «Εκδικητών» και ξαφνικά αντιμετωπίζει την πιο ύπουλη και αμφίσημη απειλή όλων.
Κατά τα άλλα, η ταινία, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες των Άντονι και Τζο Ρούσο, ακολουθεί πιστά (σχεδόν ανησυχητικά πιστά) τη φόρμουλα της Marvel: εξαιρετική δράση, μπόλικο χιούμορ, άριστες παρουσίες από τους ηθοποιούς, και τη συνέχεια στην ευρύτερη πλοκή που θα κορυφωθεί με τους δεύτερους «Εκδικητές», στοιχεία που έχουμε μάθει να περιμένουμε από τις προσεγμένες παραγωγές της.
Η φόρμουλα, όμως, περιέχει και κακές συνήθειες, και η ταινία γρήγορα χάνει το κουράγιο να διατηρήσει ως το τέλος την ενδιαφέρουσα κατεύθυνση της πλοκής της, πέφτοντας στην παγίδα της ευκολίας.
Όπως σχεδόν σε όλες τις μέχρι τώρα ταινίες τους, ή τουλάχιστον όλες τις πρόσφατες («Iron Man 3», «Thor 2»), η ταινία καταλήγει σε μία υπερ-φορτωμένη με εκρήξεις και καταστροφή τρίτη δράση, μια κακοφωνία που είναι μεν εντυπωσιακή αλλά μάλλον κουράζει, αχρείαστη σε μια ταινία που όχι μόνο έχει ήδη πείσει για τις περγαμηνές της ως θέαμα (η δράση είναι εξαιρετικά χορογραφημένη και γυρισμένη) αλλά έχει αποδείξει ότι δε χρειάζεται τόση υπερβολή για να κρατήσει το ενδιαφέρον.
Ο Κρις Έβανς έχει πια κάνει δικό του το δυσκολότερο χαρακτήρα από την ομάδα των Εκδικητών (εύκολα θα μπορούσε να μοιάζει γελοίος στη σημερινή εποχή του κυνισμού και των δημοφιλών αντι-αμερικανικών συναισθημάτων) και έχει άφθονη υποστήριξη από μία μίνι-σούπερ ομάδα, που αποτελείται από την πάντα ενδιαφέρουσα Μαύρη Χήρα της Σκάρλετ Γιόχανσον, την ευπρόσδεκτη προσθήκη του Φάλκον του Άντονι ΜακΚι, και την σταθερή παρουσία του Νικ Φιούρι του Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, ο οποίος έχει επιτέλους λίγο περισσότερο χρόνο στη διάθεσή του για να αναπτύξει το χαρακτήρα που συγκέντρωσε τους Εκδικητές κατά τη διάρκεια πολλών ταινιών.
Αυτή είναι η τελευταία ταινία της Marvel πριν την ταινία-event, «The Avengers: Age of Ultron», την οποία θα σκηνοθετήσει και πάλι ο πολύς Τζος Γουίντον. Με βάση όλα όσα έχουν μεσολαβήσει κινηματογραφικά για τη Marvel, δεν έχουμε παρά να περιμένουμε τα καλύτερα.
