Το σούσουρο γύρω απ' τον «Αδάμαστο» είχε ξεκινήσει πολύ πριν την ολοκλήρωση της ταινίας και για την ακρίβεια όταν αυτή ήταν ακόμη στο στάδιο της χρηματοδότησης.
Τα πρώτα τιζεράκια που εμφανίζονταν ανά καιρούς στο διαδίκτυο, αναζωπύρωναν τις σχετικές συζητήσεις αλλά και πάλι κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει από μια ελληνική ταινία επικής φαντασίας με ελάχιστο προϋπολογισμό και χωρίς τις πλάτες κάποιας μεγάλης εταιρίας παραγωγής να την υποστηρίξουν.
Θα αντιμετώπιζε ο «Αδάμαστος» το είδος του φανταστικού με ωριμότητα και αυτοσυγκράτηση ή θα κατέληγε να είναι μια ακόμη μια παρωδία που απλά θα έβγαζε γέλιο;
Οι δύο κατάμεστες προβολές της ταινίας στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας απέδειξαν ότι το κοινό διψάει για εγχώριες ταινίες είδους. Πέρα όμως από αυτό, οι ένθερμες αντιδράσεις των θεατών ήταν ενδεικτικές για το γεγονός ότι ο Θάνος Κερμίτσης με τον «Αδάμαστο» κατάφερε κάτι πολύ σημαντικό: να παρουσιάσει ένα κινηματογραφικό σύνολο, στιβαρό και με συνοχή, το οποίο, χωρίς να διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, να κερδίζει τελικά το στοίχημα της πρώτης σοβαρής ελληνικής ταινίας επικής φαντασίας.
Τα «Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος», όπως είναι και ο πλήρης τίτλος της ταινίας που είναι βασισμένη στο κόμικ του Γιάννη Ρουμπούλια (επίσης πρωταγωνιστεί στο φιλμ), μας μεταφέρουν στον σκοτεινό κόσμο του Έλεμπρος όπου η πανίσχυρη Αυτοκρατορία του Δρακοφοίνικα κυβερνά με σιδερένια γροθιά και όλοι οι λαοί βρίσκονται κάτω από την κυριαρχία της.
Ενας σκλαβωμένος βάρβαρος πολεμιστής από τις περιοχές του Βορρά, ο Ντράγκαρ (Ρουμπούλιας), παίρνει μέρος σε μονομαχίες, διασκεδάζοντας τους ευγενείς της Αυτοκρατορίας. Το σώμα του βρίσκεται εκεί, αλλά το μυαλό του ταξιδεύει στον τόπο του και στη γυναίκα που άφησε πίσω.
Καθώς καταφέρνει να αποδράσει παίρνοντας όμηρο τη Βαλέρια, την κόρη του στρατηγού του Αυτοκράτορα, Ακιλόνιου (Μελέτης Γεωργιάδης), ο τελευταίος στήνει άγριο ανθρωποκυνηγητό για να τους εντοπίσει. Ο δρόμος του γυρισμού αποδεικνύεται γεμάτος περιπέτειες και εκπλήξεις τόσο για τον Ντράγκαρ, όσο και για την κακομαθημένη Βαλέρια.
Το να εξετάσεις τις συνθήκες υπό τις οποίες δημιουργήθηκε μια ταινία δεν είναι πάντα το ζητούμενο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, και έχοντας στο νου τις υψηλές παραγωγικές απαιτήσεις μιας τέτοιας κινηματογραφικής απόπειρας, δεν μπορείς να παραβλέψεις ότι ο «Αδάμαστος» ολοκληρώθηκε τελικά με ένα μπάτζετ που δεν ξεπέρασε τα 10.000 ευρώ, χρήματα που συγκεντρώθηκαν κυρίως από δωρεές σε γνωστή διαδικτυακή πλατφόρμα.
Παρόλα αυτά το φιλμ παρουσιάζει ένα αρκετά υψηλό production value, που οφείλεται αφενός στην επιμελή δουλειά που έγινε στον τομέα των κοστουμιών και των αντικειμένων και αφετέρου στην εξαιρετική επιλογή των εξωτερικών χώρων αλλά και στη προσεγμένη φωτογραφία και το post production.
Αυτό όμως που οφείλει να αναγνωρίσει κανείς βλέποντας τον «Αδάμαστο» είναι κυρίως η οξυδέρκεια του δημιουργού του, που μασκάροντας τις αναμενόμενες παραγωγικές αδυναμίες, επικεντρώνεται τελικά σε μια κινηματογραφική γλώσσα που τονίζει τα ατού της ταινίας του. Απ’ το κλέψιμο των πλάνων και τις γωνίες λήψης, μέχρι τις χορογραφημένες σκηνές μάχης ο Κερμίτσης δίνει ειδικό βάρος στο ντεκουπάζ για να ξετυλίξει την ιστορία του, την οποία εν τέλει διηγείται με επιτυχία.
Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν φυσικά ότι μπορεί κανείς να κάνει τα στραβά μάτια στις ερμηνείες των ηθοποιών, κάποιες από τις οποίες είναι κατώτερες του μετρίου (εξάλλου οι περισσότεροι από αυτούς είναι ερασιτέχνες). Το σενάριο επίσης παρουσιάζει κάποια μικρά κενά και το μοντάζ συνολικά θα έπρεπε να είναι πιο σφιχτοδεμένο.
Παρόλα αυτά ο «Αδάμαστος» καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα ικανοποιήσει τους λάτρεις τους είδους που θα το παρακολουθήσουν, αφήνοντας ταυτόγχρονα υποσχέσεις για το μέλλον των δημιουργών του.
