Είναι κάπως λυπηρό ότι μετά από μια σειρά ταινιών κινουμένων σχεδίων με έξυπνες ιδέες, ευφάνταστες προσεγγίσεις και διαφορετικούς κεντρικούς ήρωες, από το «Πώς να Εκπαιδεύσετε το Δράκο Σας» στο «Εγώ ο Απαισιότατος», και τους «Μπαμπούλες Πανεπιστημίου» στο «Βρέχει Κεφτέδες», πλέον πρέπει να αρκεστούμε στα σίκουελ αυτών. Όσο διασκεδαστικές και αν ήταν οι πρώτες ταινίες - και στην περίπτωση του πρωτότυπου και πανέξυπνου «Βρέχει Κεφτέδες», ήταν μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις του 2009 - τα σίκουελ δεν είναι παρά μια ανακύκλωση, και άρα μια αραίωση διά της επανάληψης, των δυνατών σημείων της αρχικής ιστορίας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το «Βρέχει Κεφτέδες 2» είναι μια κακή ταινία. Το αντίθετο - όπως η τελευταία «Μαδαγασκάρη», η ταινία υποστηρίζει με περηφάνια μια θεότρελη αίσθηση του χιούμορ συνεχίζοντας την ιστορία ακριβώς από το σημείο που τελείωσε η πρώτη ταινία: ο ενθουσιώδης εφευρέτης Φλιντ βρίσκει τη δουλειά των ονείρων του πλάι στο ίνδαλμά του, θεωρώντας ότι δεν υπάρχει πια λόγος ανησυχίας από τους τόνους τροφής που περιτριγυρίζουν την πόλη. Τα μεταλλαγμένα φαγητά, όμως, δεν έχουν πει την τελευταία τους κουβέντα και το πρόβλημα έχει γίνει μόνο μεγαλύτερο.

Ακούγονται γνώριμα όλα αυτά, και λογικό. Όμως με τον γρήγορο ρυθμό της, τα συνεχή και ξεκαρδιστικά λογοπαίγνια, τον έξυπνο σχεδιασμό των χαρακτήρων-φαγητών, τη σατιρική αναπαραγωγή των κλισέ ταινιών καταστροφής και μια αξιαγάπητα ανόητη αίσθηση του χιούμορ, η ταινία καταφέρνει να διασκεδάσει, ακόμη και αν δεν έχει αυτή τη φορά να προσφέρει μια ιδέα τόσο πρωτότυπη όσο διαφόρων ειδών φαγητά και σνακ να πέφτουν από τα ουράνια.