Εκεί που σχεδίαζε να κλέψει το φεγγάρι και να γίνει επιτέλους ένας πρωτοκλασάτος "κακός", ο Γκρου έχει πλέον αφοσιωθεί στα πολύ πιο ταπεινά αλλά και ευγενή καθήκοντα του πατέρα για τα τρία ορφανά κοριτσάκια που του άλλαξαν τη ζωή στο γλυκύτατο, έξυπνο «Εγώ, ο Απαισιότατος 2», η επιτυχία του οποίου έκανε το συγκεκριμένο σίκουελ μια αναπόφευκτη εξέλιξη.

Έχοντας χάσει το ατού της αφηγηματικής πρωτοτυπίας - που κι εκείνη κυρίως βασιζόταν στην αναζωογονητική επιλογή του “κακού” ως πρωταγωνιστή, και όχι κάποια γενικότερη ριζοσπαστική διάθεση - η ταινία βασίζεται στην δοκιμασμένη συνταγή και γερές δόσεις από τα θρυλικά πια minions, τα πανομοιότυπα κίτρινα ανθρωπάκια με την ακατάληπτη γλώσσα και την τάση για σλάπστικ κωμωδία που θυμίζει κλασικό βωβό κινηματογράφο.

Ευτυχώς η συνταγή αυτή αντέχει ακόμη, και έτσι το δεύτερο κεφάλαιο της ιστορίας της ασυνήθιστης αυτής οικογένειας στέκεται με άνεση δίπλα στην ευχάριστη έκπληξη του πρώτου «Απαισιότατου», διατηρώντας τη χαρωπή (και καλώς εννοούμενη) ανοησία στο χιούμορ και επεκτείνοντας μετρημένα το σύμπαν του, χωρίς να βασίζεται υπερβολικά στα, υπερ-δημοφιλή πια, minions.

Η ιστορία δεν φιλοδοξεί να είναι κάτι παραπάνω από μία δικαιολογία για τους χαρακτήρες να κάνουν τις ήδη γνωστά αστείες ή χαριτωμένες ρουτίνες τους, τα σχέδια είναι υπερβολικά προς χάρη της κωμωδίας και χωρίς ιδιαίτερη αισθητική αξία, και οι νέοι χαρακτήρες δεν είναι παρά οι αναμενόμενες φιγούρες ανταγωνιστή-σύμμαχου-συντρόφου στις οποίες ανατρέχουν συνήθως τα σίκουελ που ψάχνουν για αφηγηματική τόνωση και νέες κατευθύνσεις.

Είναι όμως τελικά μια συμπαθέστατα δομημένη και εκτελεσμένη ιστορία, το μεγαλύτερο ελάττωμα της οποίας είναι ότι δεν προσπαθεί να πρωτοτυπήσει αρκετά ώστε να κάνει κάτι παραπάνω από το να ακολουθήσει απλώς τους γνήσια αξιαγάπητους και αστείους χαρακτήρες - αλλά για μια οικογενειακή κωμωδία κινουμένων σχεδίων αυτό αρκεί.