Το γεγονός ότι έφτασε υπερβολικά κοντά στο τέλος της κάθε άλλο παρά πετυχημένης καλλιτεχνικά σειράς «Twilight» έφερε ανεπιθύμητες, και στην πραγματικότητα αβάσιμες, συγκρίσεις για τους πρώτους «Αγώνες Πείνας», συγκρίσεις από τις οποίες μόλις τώρα θα μπορέσει επιτέλους να ξεγλιστρήσει, με το άλμα προόδου που κάνει η δεύτερη ταινία.
Η «Φωτιά» είναι όλα όσα έπρεπε να είναι ένα σίκουελ: ωριμότερη στην αφήγησή της, η οποία εμβαθύνει στην μυθολογία και τον κόσμο της Κάτνις, ουσιαστικότερη στο κοινωνικο-πολιτικο-μιντιακό της σχόλιο και σαφώς καλύτερα γυρισμένη, αυτή τη φορά από τον Φράνσις Λόρενς που αφήνει στην άκρη την υπερβολική κίνησης της κάμερας (που τόσο έβλαψε κάποιες σκηνές της πρώτης ταινίας, σε σκηνοθεσία Γκάρι Ρος) και κατευθύνει σωστά τη δράση, αλλά και το σασπένς και τη συναισθηματική ανάμειξη του θεατή στις ολοένα και πιο δραματικές εξελίξεις επί της οθόνης.
Η ιστορία συνεχίζει σχεδόν αμέσως από εκεί που την είχαμε αφήσει: μετά την αναπάντεχη και αντικανονική νίκη τους στους Αγώνες Πείνας, η Κάτνις και ο Πίτα ξεκινούν για το νικητήριο τουρ τους σε όλες τις Περιοχές του Πάνεμ, υποχείρια στην πραγματικότητα του προέδρου Σνόου που απαιτεί να συνεχίσουν να υποδύονται τους ερωτευμένους έτσι ώστε η απείθεια που έδειξαν στους Αγώνες να αποδοθεί στην αγάπη τους, και όχι σε τάσεις εξέγερσης εναντίον του καθεστώτος.
Η σπίθα όμως της επανάστασης έχει ήδη ανάψει και εξαπλώνεται γρήγορα, έχοντας την Κάτνις ως σύμβολό της. Έτσι, ο Σνόου αποφασίζει να ανατρέψει το παιχνίδι: για την επειτειακή έκδοση των Αγώνων, οι συμμετέχοντες θα είναι πρώην νικητές του θανάσιμου τουρνουά. Και η Κάτνις και ο Πίτα επιστρέφουν στην αρένα…
Παρά τις κάποιες παρεμβάσεις στις πιο ωμές εικόνες και τις σοκαριστικές λεπτομέρειες και στροφές της πλοκής, ευτυχώς οι επικεφαλής της παραγωγής συνεχίζουν να τιμούν τις βασικές προθέσεις του αρχικού τους υλικού και δεν το νερώνουν ιδιαίτερα με την άβουλη, τρομαγμένη προσέγγιση που υιοθετεί το Χόλιγουντ απέναντι σε σκληρές ιστορίες ή τουλάχιστον στα πιο ενήλικα στοιχεία τους. Γιατί τα βιβλία της Κόλινς μπορεί θεωρητικά να ανήκουν στο συχνά λοιδορημένο είδος της νεανικής λογοτεχνίας αλλά είναι κάθε άλλο παρά παιδιάστικα - περιγράφουν αμείλικτα και με αναζωογονητική ειλικρίνεια τις σκοτεινές εξελίξεις, την φρίκη των Αγώνων, τον πόνο και την μόνιμη αγωνία της Κάτνις, την απύθμενη και αηδιαστική αδικία που κυβερνά το Πάνεμ.
Παρόλο που διατηρεί μερικά από τα πιο άχαρα στοιχεία του βιβλίου (το ερωτικό τρίγωνο συνεχίζει να δείχνει άτεχνο απομεινάρι των κλισέ των ιστοριών νεανικής λογοτεχνίας, και όχι οργανικό κομμάτι της πλοκής) και είναι σε γενικές γραμμές αρκετά πιστή σε διαλόγους και εικόνες, σε κάποια σημεία της η ταινία είναι γνήσια ανώτερη του βιβλίου, χάρη κυρίως στην, επίσης βελτιωμένη, καλλιτεχνική διεύθυνση και ψηφιακά εφέ, αλλά και τις καλές και ενίοτε εξαιρετικές ερμηνείες.
Κι αν πλέον από την Τζένιφερ Λόρενς περιμένουμε πια τόσο σωστές και δυναμικές παρουσίες - είναι πια σωστή πρωταγωνίστρια, και κουβαλά με άνεση τον ρόλο και όλη την ταινία πάνω της - είναι μια ευχάριστη έκπληξη να βλέπεις και τους υπόλοιπους ρόλους γύρω της να δένουν τόσο καλά μεταξύ τους.
Νέες προσθήκες, όπως ο Φίνικ του Σαμ Κλάφλιν, η Τζοάνα της Τζένα Μαλόουν και ο Μπίτι του Τζέφρι Ράιτ, και παλιοί γνωστοί όπως ο Πίτα του Τζος Χάτσερσον, ο Χέιμιτς του Γούντι Χάρελσον, ο Σίζαρ του Στάνλεϊ Τούτσι: όλοι πια δένουν αρμονικά με τον κόσμο και τους ήρωές τους, δίνοντας άλλο βάρος στις εξελίξεις. Τώρα πια η απόφαση να σπάσουν το τελευταίο βιβλίο σε δύο ταινίες και να συνεχίσουν ακόμη περισσότερο την σειρά, είναι ευπρόσδεκτη.
