Ντροπή. Το συναίσθημα που αισθάνεσαι παρακολουθώντας το τοποθετημένο στην Κένυα δράμα του Ούλριχ Ζάιντλ, όπου μια μεσήλικη Αυστριακή αναζητά στο (εξαγοραζόμενο) σεξ με τους κατά πολύ νεότερους της ντόπιους Αφρικανούς την αγάπη, δεν είναι ευχάριστο.

Οπως δεν είναι σε κάθε ταινία του Ζάιντλ («Dog days», «Import-export»), ο οποίος συστηματικά τοποθετεί έναν καθρέφτη ασχήμιας απέναντι στον θεατή. Στο παραθαλάσσιο θέρετρο η ερωτική επαφή των Ευρωπαίων παραθεριστριών με τους νεαρούς της «πιάτσας» είναι καθιερωμένη υπόθεση. Το πρώτο κεφάλαιο της τριλογίας του Αυστριακού σκηνοθέτη γύρω από την αναζήτηση του επίγειου «παραδείσου» της ευτυχίας, σκιαγραφεί ωμά έναν δυτικό κόσμο σε κρίση, αυτιστικό και κορεσμένο μέσα στα στεγανά της αφθονίας του, ταυτόχρονα κυρίαρχο αλλά και αφημένο σε ένα αέναο «πάρε-δώσε» με τους υπανάπτυκτους λαούς.

Στα άκρα της γελοιοποίησης γνώριμες εικόνες «διασκέδασης» εύπορων τουριστών σε φτωχά εξωτικά μέρη καθώς και η έκθεση της ακόρεστης δίψας της ηρωίδας για την άγνωστη ανδρική σάρκα σε ξεβολεύουν, κάνοντάς σε απρόθυμο θεατή ενός σινεμά που στοχεύει στην αφύπνιση των συνειδήσεων.