Ίσως ακόμη πιο άχαρο από το να γράψεις αρνητικά σχόλια για μια αποτυχημένη κωμωδία (δεν υπάρχει πιο σίγουρος τρόπος για να ακουστείς ξενέρωτος) είναι το να εκφράσεις τις επιφυλάξεις σου για μια ανώδυνη, καλοπροαίρετη αλλά εξαιρετικά περιορισμένη οικογενειακή κωμωδία - συνήθως τα όσα τής προσάπτεις δεν ενδιαφέρουν καν το κοινό στο οποίο απευθύνεται και το οποίο είναι χαρούμενο να δεχθεί την πιο απλοϊκή ιστορία αρκεί το περιτύλιγμα να είναι αρκετά γλυκερό για τα γούστα του. Είναι εξάλλου ένα είδος ταινίας «υπό εξαφάνιση», που βλέπει τις ταινίες κινουμένων σχεδίων ή αυτές για νεαρούς εφήβους να του παίρνουν ολοένα και πιο επικίνδυνα το οξυγόνο, και αυτό να κοιτά παραγκωνισμένο όσο ανέμπνευστες κινηματογραφικά απόπειρες σαν και αυτή προσπαθούν να το επαναφέρουν στις πρότερες δόξες του.
Προσπάθειες σαν το «Η Παράξενη Ζωή του Τίμοθι Γκριν» είναι ό,τι θυμάστε από τις οικογενειακές ταινίες που αγαπήσατε στη μεσημεριανή τηλεόραση του Σαββατοκύριακου και ταυτόχρονα μια αδύναμη απομίμησή τους. Είναι μια ιστορία που έχει όλα τα συστατικά (συμπαθείς ήρωες, μια ενδιαφέρουσα ιδέα, καλούς συντελεστές και όσο χρειάζεται από μαγεία) αλλά όχι και την έξυπνη εκτέλεση, μια ταινία που θεωρητικά θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα ιδιόμορφο σύγχρονο παραμύθι αλλά αρκείται στις απλοϊκές της βάσεις και τη μπόλικη θετική της διάθεση για να πείσει ότι αξίζει το χρόνο μας.
Βέβαια όλα δείχνουν ότι, σε κάποια πρώιμη φάση της προετοιμασίας, έγινε μια κάποια προσπάθεια η ιστορία να προχωρήσει πέρα από τα βασικά και ανώδυνα: η εξαιρετική και μάλλον τολμηρή για τα δεδομένα του είδους ιδέα της ταινίας να αφήσει τους δύο γονείς να αποτυγχάνουν διαρκώς στους χειρισμούς του Τίμοθι φέρνει μία ευπρόσδεκτα ρεαλιστική χροιά στην ιστορία, ενώ η ανατροπή στις αρετές του 'μαγικού αγοριού' είναι και το μόνο που κρατά το ενδιαφέρον για το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας. Η προσπάθεια όμως πνίγεται στους μονοδιάστατους χαρακτήρες και την επίπεδη διαχείριση σκηνών και καταστάσεων, που βεβιασμένα εκβιάζουν την συγκίνηση και τα Μεγάλα Μαθήματα, αφήνοντας ανεκμετάλλευτες τις δυνατότητες που ο μαγικός ρεαλισμός της ιστορίας μπορούσε να προσφέρει.
Πάντως, το σημαντικό και πάντα επίκαιρο μήνυμα για την αποδοχή της διαφορετικότητας (παρά τους υπερβολικά προφανείς συμβολισμούς) τελικά περνά αρκετά πετυχημένα μόνο και μόνο χάρη στην συμπαθέστατη και ταιριαστά 'αλλόκοσμη' ερμηνεία του αξιαγάπητου μικρού πρωταγωνιστή (και των γλυκύτατων σκηνών του με την μοναδική του φίλη), ο οποίος πείθει σε έναν ρόλο πολύ πιο δύσκολο από αυτούς των άχρωμων και άοσμων κινηματογραφικών γονιών του.
