Ολοι θεωρούν φρικιό τον 11χρονο Νόρμαν, τόσο στο σχολείο όσο και μέσα στην ίδια την οικογένειά του, επειδή ισχυρίζεται πως έχει την ικανότητα να επικοινωνεί με τους νεκρούς... Ενας μισότρελος θείος του, με παρόμοια χαρίσματα, πεθαίνει από καρδιά, γίνεται πνεύμα και έρχεται να τον προειδοποιήσει για την κατάρα μιας μάγισσας που απειλεί να ξυπνήσει τους νεκρούς από τον αιώνιο ύπνο. Πρόκειται για ένα κοριτσάκι που είχε εκτελεστεί 300 χρόνια πριν στο ίδιο χωριό, και τώρα ζητά να εκδικηθεί τις ψυχές των δημίων του...
Oπως ο Τιμ Μπάρτον παλιότερα («Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης», «Η νεκρή νύφη») έτσι και οι άξιοι διάδοχοί του Σαμ Φελ και Κρις Μπάτλερ γαλβανίζουν την τεχνική του stop motion animation (κινούμενες κούκλες) με στοιχεία του φανταστικού σινεμά για να αφηγηθούν ένα παραμύθι απόλυτα συμφιλιωμένο με το υπερπέραν.
Η αποδοχή του θανάτου ως μέρους της ζωής, όπως και του διαφορετικού έναντι σ' αυτό που θεωρείται κατά κανόνα φυσιολογικό, είναι τα κεντρικά θέματα του «Paranorman» που τολμά, μάλιστα, να προχωρήσει τα ουσιώδη μηνύματά του ένα βήμα παραπέρα μέσα από λανθάνουσες αιχμές κατά του τυφλού θρησκευτικού φανατισμού, κάτι μάλλον σπάνιο για χολιγουντιανό animation οικογενειακού χαρακτήρα.
Η πλοκή αυτή καθεαυτή, γραμμική και μάλλον προβλέψιμη, μπορεί να μη συναγωνίζεται σε δύναμη και ευρήματα το ευφάνταστο «Coraline: Το σπίτι στην ομίχλη» που είδαμε προ τριετίας από τους ίδιους συντελεστές, η συνολική δουλειά, ωστόσο, εντυπωσιάζει με τον σύνθετο θεματικό της καμβά, την ισορροπία που επιτυγχάνει ανάμεσα στο χιούμορ και τη μελαγχολία, την αδρότητα των σκηνών φρίκης (όχι για πολύ μικρά παιδιά) όπως και της εκπληκτικής ρευστότητας και ζωντάνιας κινούμενες φιγούρες, που λες και σχεδιάστηκαν εξ αρχής ψηφιακά.
Στην πρωτότυπη αγγλόφωνη εκδοχή, τον ήρωα εκφωνεί ο Κόντι Σμι - Μακφί, ο μικρός πρωταγωνιστής των ταινιών «Ο δρόμος» και «Ασε το κακό να μπει».
