Στην πρώτη του απόπειρα στην μεγάλου μήκους μυθοπλασία (για την οποία κέρδισε το βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου), ο Ηλίας Δημητρίου επιλέγει να μιλήσει για το περίπλοκο, επίκαιρο και επώδυνο θέμα της (εθνικής αλλά όχι μόνο) ταυτότητας και των διαρκώς μεταλλασσόμενων εκφάνσεών της. Είναι ένα απαιτητικό θέμα όχι μόνο γιατί ό,τι είναι επίκαιρο και σε κατάσταση ζύμωσης δύσκολα αποκρυσταλλώνεται χωρίς κλισέ γενικεύσεις, αλλά και επειδή εμπεριέχει πολλές παγίδες εθνικιστικών εξάρσεων, απλοϊκής νοσταλγίας για κάτι που δεν υπήρξε ποτέ, και αφελών συναισθηματικών ύμνων.

Ευτυχώς ο Δημητρίου τις αποφεύγει όλες με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία και φτιάχνει μια σφιχτή, πειθαρχημένη στους στόχους της ιστορία, που διαρκώς επιστρέφει για να υπογραμμίσει την θέση της: όπως αποδεικνύουν όλοι ανεξαιρέτως οι χαρακτήρες της, μία λέξη μονάχα δεν μπορεί να προσδιορίσει την ταυτότητα και τις εμπειρίες ενός ανθρώπου.

Είναι μια διαπίστωση που η ταινία υπηρετεί με συνέπεια και ανθρωπιά, πέρα από μια μικρή δραματουργική κοιλιά στην αρχή της τρίτης πράξης, που ενδίδει σε μια έξαρση που δεν ταιριάζει στο γλυκό και χαμηλών τόνων ύφος της υπόλοιπης ταινίας. Εκτός από τις όμορφες και καθόλου καρτποσταλικές εικόνες της Κύπρου (ιδανικού τόπου για να φιλοξενήσει μια τέτοια ιστορία), ο Δημητρίου οδήγησε εξαιρετικά και τους ηθοποιούς του, και ειδικά τους Μάριο Iωάννου και Μαρλέν Καμίνσκι, το ζευγάρι που είναι και η καρδιά όλης της ιστορίας.

Χριστίνα Λιάπη