Το DocVille είναι μια σειρά για τη τηλεόραση που αποτελείται από 13 μεσαίου μήκους ντοκιμαντέρ από διαφορετικούς σκηνοθέτες. Χωρίς σχόλια, χωρίς συνεντεύξεις και χωρίς αφήγηση, τα έργα βασίζονται στην παράδοση του κινηματογράφου παρατήρησης. Παράδειγμα που δεν το συναντάμε τόσο συχνά όσο θα θέλαμε ούτε στην τηλεόραση αλλά δυστυχώς ούτε και στις κινηματογραφικές προσπάθειες των δημιουργών ντοκιμαντέρ.
Με αφορμή την παρουσίαση 5 επεισοδίων στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης συναντήσαμε των παραγωγό και εμπνευστή της ιδέας Μάρκο Γκαστίν στο φεστιβάλ και μας μίλησε για την ιδέα και τις ταινίες.
Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το συγκεκριμένο πρότζεκτ;
Η ιδέα για το Docville ξεκίνησε πριν από 45 χρόνια σε μία άλλη κρίση, το Μάη του ’68. Τότε, η πιο δημοφιλής εκπομπή στην κρατική τηλεόραση της Γαλλίας ήταν "Η Ζωή Των Ζώων". Όταν οι εργαζόμενοί της πραγματοποίησαν κατάληψη, υποστήριξαν ότι είχε έρθει η ώρα να κάνουν πλέον τη "Ζωή Των Ανθρώπων". Αυτό ήθελα και εγώ. Να δείξουμε τη ζωή των ανθρώπων που προσπερνάμε κάθε μέρα και δεν τους κοιτάμε ποτέ.
Τι έγινε από τότε;
Η Αθήνα για εμένα ήταν μια όμορφη έκπληξη. Σε αντίθεση ίσως με κάποιους άλλους επισκέπτες ή και κατοίκους της πόλης μού φάνηκε από την πρώτη στιγμή που ήρθα (πριν πολλά χρόνια) ιδιαίτερη και πολύ όμορφη. Πάντα αναρωτιόμουν λοιπόν πώς και το ελληνικό σινεμά δεν αποκάλυπτε και δεν αναδείκνυε αυτή την ομορφιά. Όταν λοιπόν μου ζητήθηκε από το δήμο της Μασσαλίας να αναλάβω ένα αφιέρωμα για την Ελλάδα, η ιδέα ήταν ήδη έτοιμη, Αθήνα και Κινηματογράφος. Μετά το αφιέρωμα αυτό, το Γαλλικό Ινστιτούτο μού πρότεινε να το επαναλάβουμε αλλά δεδομένου ότι δεν μου αρέσει να κάνω το ίδιο πράγμα, προχώρησα στην ιδέα μια σπονδυλωτής ταινίας. Μαζί λοιπόν με τη Σούλα Δρακοπούλου είδαμε περισσότερες από 500 ταινίες και πήραμε διάφορες σκηνές από τις ταινίες για να δημιουργήσουμε ένα κολάζ. Και έτσι γεννήθηκε το Αθήνα, αναζητώντας τη χαμένη πόλη.
Και πως φτάσαμε στο Docville;
Μπαίνοντας στο χώρο του ντοκιμαντέρ στο μυαλό μου είχα πάντα μια συνέχεια στο προηγούμενο εγχείρημα αλλά αυτή τη φορά πιο οργανωμένα και με διαφορετική λογική. Πριν εφτά χρόνια μια ομάδα από ντοκιμαντερίστες που συναντιόμασταν μια φορά την εβδομάδα σε κάτι σαν εργαστήριο, ξεκινήσαμε μετά από δική μου πρόταση το πρότζεκτ όπου καθένας από εμάς, περίπου, 15 σκηνοθέτες, θα γυρίζαμε μια ταινία μικρού μήκους για μια συγκεκριμένη διεύθυνση της Αθήνας, αναδείχνοντας την σημερινή εικόνα της πόλης. Η ιδέα αυτή δεν προχώρησε την δεδομένη εκείνη στιγμή, αλλά πριν 2 χρόνια περίπου κατέθεσα πρόταση στην ΕΡΤ και προς μεγάλη μου έκπληξη έγινε αποδεκτή. Το σχέδιο ήταν από τότε, όχι σχόλια, όχι συνεντεύξεις.
Η ομάδα που ανέλαβε την υλοποίηση της ιδέας;
Η ομάδα αποτελείται από ντοκιμαντερίστες έμπειρους και σκηνοθέτες που ήθελαν να δοκιμαστούν στο συγκεκριμένο είδος. 13 διευθύνσεις της σημερινής πόλης, 13 επεισόδια, 13 σκηνοθέτες, χωρίς καθόλου συνεντεύξεις και σχόλια.
Θα μας πείτε κάποια από τα ονόματα που συμμετέχουν;
Είναι η Κατερίνα Πατρώνη, ο Ηλίας Γιαννακάκης, η Εύα Στεφανή, ο Γιάννης Μισουρίδης, ο Αλέξανδρος Παπανικολάου, η Έμιλυ Γιαννούκου, ο Ηλίας Δημητρίου, ο Άγγελος Κοβότσος, η Νατάσα Ξυδή, η Καλλιόπη Λεγάκη, ο Σταύρος Ψυλλάκης, ο Χρόνης Θεοχάρης, και η Μαριάννα Οικονόμου.
Πώς και δεν υπάρχει μια δική σας συμμετοχή στο πρότζεκτ αυτό;
Στην αρχή ήταν να συμμετέχω και εγώ, με μια ταινία όπου θα κατέγραφα την καθημερινότητα ενός οδηγού ταξί. Τους ανθρώπους που μπαίνουν, συζητάνε μεταξύ τους. Δυστυχώς όμως δεν μπόρεσα να βρω κάποιον οδηγό ταξί να συμφωνεί με αυτή μου την ιδέα και έμεινα χωρίς ιδέα. Βέβαια αποφάσισα ότι μια τόσο δύσκολη διαδικασία χρειαζόταν έναν συντονιστή και πήρα αυτό τον ρόλο, βοηθώντας τους σκηνοθέτες και έχοντας μια καθαρή ματιά απέναντι σε όλες τις ταινίες. Αποδείχτηκε σωστή απόφαση μιας και δεν θα προλάβαινα να έχω 2 διαφορετικούς ρόλους συγχρόνως.
Πότε ξεκινήσατε το πρώτο επεισόδιο και πως βλέπετε την πορεία μέχρι τώρα;
Τα γυρίσματα έχουν ξεκινήσει από πέρσι αλλά η πρώτη προβολή έγινε αυτόν Δεκέμβριο και ήδη βρισκόμαστε στα μισά. Δυστυχώς δεν έχουμε κρατήσει ένα σταθερό ρυθμό μιας και μεσολαβούν πολλές φορές απεργίες και ποδοσφαιρικά παιχνίδια. Και ο ρυθμός είναι σημαντικός, ειδικά για τέτοια είδη που δεν συνηθίζει ο θεατής να βλέπει στην τηλεόραση. Βέβαια είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα και περνούμε πολλά θετικά μηνύματα.
Πολλά θέματα δεν έχουν μια άμεση σχέση με την κρίση. Ήταν σκοπός σας από την αρχή αυτή η απόσταση;
Αν εξαιρέσουμε 2 από τα έργα, σε όλα τα άλλα δεν βλέπεις την κρίση άμεσα. Αν όμως προσέξει ο θεατής πιο προσεκτικά, θα δει ότι η κρίση είναι παρούσα αλλά σε μια άλλη διάσταση και ελπίζω πιο ενδιαφέρουσα.
Κωνσταντίνος Αϊβαλιώτης
Τα ντοκιμαντέρ της σειράς προβάλλονται (εκτός έκτακτης αλλαγής) κάθε Τετάρτη στην ΕΤ1
