Ανάλαφρη και διασκεδαστική, αν και κάπως τηλεοπτική σαν ιστορία, βασίζεται στο εξαιρετικό σύνολο των βετεράνων ηθοποιών της, που φαίνονται να το καταδιασκεδάζουν.

Εκτός από το γεγονός ότι απευθύνεται σε μια ηλικιακή ομάδα που η σημερινή κινηματογραφική βιομηχανία συχνά αγνοεί, το «Εξωτικό Ξενοδοχείο Μάρινγκολντ» είναι ένα καθ’ όλα ασφαλές στοίχημα: βασίζεται σε ένα αγαπητό βιβλίο, εκμεταλλεύεται την πάντα συναρπαστική οπτικά Ινδία, εξασφάλισε διαλεχτούς, γνωστούς ηθοποιούς και έχει έναν αξιόπιστο, αν και κάπως διεκπαιρεωτικό, σκηνοθέτη στον Τζον Μάντεν.

Και έτσι δεν είναι να απορεί κανείς που το τελικό αποτέλεσμα είναι τόσο χαριτωμένο, ανάλαφρο και τελικά άκρως διασκεδαστικό, αν και όχι και τόσο φιλόδοξο. Βέβαια το σενάριο καταλήγει σε ευκολίες και δεν ξεφεύγει πάντα από κάποια κλισέ (είτε για την Ινδία είτε για τους ‘κρυόκωλους’ Βρετανούς), που δεν είναι ακριβώς ξενοφοβικά αλλά από την άλλη δεν μπορείς να τα πεις κουρασμένα και κάπως προφανή, ειδικά όταν πρόκειται για την πορεία των χαρακτήρων, που είναι προδιαγεγραμμένη σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις. Περιέργως ο σκηνοθετικός ρυθμός προσπαθεί να αποζημιώσει για αυτήν την κάπως επίπεδη ιστορία και ενίοτε μοιάζει να προσπαθεί να μιμηθεί τις βιντεοκλιπίστικες τάσεις αφήγησης. Το να βλέπεις ηθοποιούς τέτοιας ποιότητας, όμως, να αλληλεπιδρούν και να χειρίζονται με μαεστρία τις χιουμοριστικές πλευρές των χαρακτήρων τους, είναι πραγματική απόλαυση, και είναι αυτοί που σώζουν την ταινία από την μετριότητα.

Χριστίνα Λιάπη